بازگشت هوندا به مسابقات فرمول یک به واسطه همکاری آن‌ها با شرکت مک‌لارن از سال ۲۰۱۵ رقم خورد. اما به دلایل مختلفی از جمله عملکرد ضعیف و مشکلات عدیده، این همکاری جز شکست‌های پی‌درپی، ثمره‌ای برای مک‌لارن نداشت.
این همکاری از اواسط سال ۲۰۱۷ بسیار شکننده شد؛ به نحوی که تقریبا قطع همکاری این دو شرکت معتبر حتمی به نظر می‌رسید. به خصوص زمانی که خبر همکاری مک‌لارن و رنو به عنوان جایگزین همکاری با شرکت هوندا و البته تنها گزینه پیش روی مک‌لارن در رسانه‌ها اعلام شد.
به گفته منابع معتبر، مک‌لارن و رنو طی توافق خود متعهد شده‌اند تا به مدت ۳ سال با یکدیگر همکاری کنند و تا پایان سال ۲۰۲۰ که پایان دوره استفاده از پیشرانه‌های معمول و رایج حال حاضر در خودروهای فرمول یک است، در کنار هم باشند.
درک این حقیقت که مک‌لارن به واسطه همکاری با تیم رنو و همچنین تیم ردبول، به دنبال ایجاد پیشرانه‌های قدرتمند با مشخصات فنی بالا است؛ کار چندان سختی نیست. این درحالی است که همزمان تیم فرمول یک تورو روسو نیز همکاری خود را با رنو قطع و به سمت هوندا گرایش پیدا کرده است. منابع خبری از امضای تفاهم‌نامه همکاری میان تورو روسو و هوندا خبر داده‌اند. بدین ترتیب رنو و نهوندا از گردونه مسابقات فرمول یک خارج نمی‌شوند و تنها با تغییر شریک خود، به دنبال اهداف جدیدی هستند.
به واسطه قرارداد رنو-مک‌لارن، بسیاری معتقد هستند که حالا فرناندو آلونسوی اسپانیایی راحت‌تر قرارداد خود را با این تیم برای سال‌های آینده تمدید خواهد کرد. قرارداد فعلی وی تا پایان سال ۲۰۱۷ اعتبار دارد و هنوز آلونسو نسبت به تمدید آن اقدامی نکرده است.
اواسط هفته جاری بود که رسانه‌ها خبر از تمایل رنو به استخدام کارلوس سینز راننده تیم تورو روسو دادند. این خبر در پی اعلام قطع همکاری تیم دوم ردبول با رنو درز کرد و این استخدام، جزئی از مفاد قرارداد میان این دو شرکت اعلام شد. هرچند هنوز مشخص نیست این راننده اسپانیایی چه زمانی تیم خود را تغییر خواهد داد.
به نظر می‌رسد کارلوس سینز باید تا پیش از پایان فصل جاری مسابقات فرمول یک تصمیم خود مبنی بر تغییر تیم را علنی کند؛ اما از تمایل شدید تیم تورو روسو به وی و تلاش همه جانبه آن‌ها در راستای تمدید قرارداد وی نیز نمی‌توان به سادگی گذشت. آن‌ها برای رسیدن به رتبه‌های بالای جدول مسابقات فرمول یک حساب ویژه‌ای روی سینز باز کرده‌اند.
نظرات