طبق نظریه‌ی جدید ریاضی، زندگی مانند یک بیماری همه‌گیر در سراسر گیتی شیوع پیدا کرده است

اگر زندگی در سیاره‌ای شکل بگیرد آیا همان مواد اولیه در سیاره‌ای دیگر نیز همان شکل از زندگی را به وجود می‌آورند؛ یا سلول‌های زنده به نحوی از سد فضای بین ستاره‌ای گذر کرده و بذر زندگی را به جهان‌های دیگر می‌برند. آیا زندگی از ابتدا بر روی زمین شکل گرفت است و یا از جهانی دور به زمین انتقال داده شده است؟ جواب این سؤال‌ها را شاید در فرمول‌های ریاضی بتوان یافت. تحقیقی جدید نحوه‌ی گسترش حیات در فضا را از طریق ریاضی فرمول‌بندی کرده است. آوی لئوب از نویسندگان این تحقیق از مرکز علوم اخترفیزیک هاروارد-اسمیتسونین می‌گوید:

حیات ممکن است از سیاره‌ی مبدأ با الگویی مشابه به یک بیماری همه‌گیر، از سیاره‌ای به سیاره‌ی دیگر و سپس از ستاره‌ای به ستاره‌ی دیگر منتشر شده باشد. به بیان دیگر محتمل است کهکشان راه شیری با این روش به مجموعه‌ای از سیارات زنده تبدیل بشود.

پیش از این در زومیت به عنوان یکی از ۷ نظریه در باره‌ی منشاء حیات بر روی زمین با مفهوم گسترش حیات از سیارات و ستاره‌ها به یکدیگر به نام پان اسپرمیا آشنا شده بودید. بر طبق این نظریه موجودات زنده‌ی میکروسکوپی سوار بر سیارک‌ها و یا سفینه‌هایی ساخت موجودات هوشمند می‌توانند به سرزمین‌های جدید منتقل شوند و در آنجا تکثیر و تکامل پیدا کنند. حال این تحقیق شیوع زندگی بین سیارات را در فرمول‌بندی از ریاضی به تصویر می‌کشد. نویسنده‌ی ارشد این تحقیق هنری لین می‌گوید:

در تئوری ما، خوشه‌های از زندگی شکل می‌گیرند، رشد می‌کنند و مانند حباب‌های بر روی آب جوش به هم می‌پیوندند. با این شیوه‌ی زندگی بسیار سریع‌تر جهان را در بر خواهد گرفت تا اینکه تصور کنیم موجودات زنده فقط در یک سیاره به وجود می‌آیند و به سیارات دیگر منتقل می‌شوند.

تنها زمان است که در برابر رویارویی انسان با موجودی زنده از جهان دیگر قرار گرفته است

به همت بنیادهای علمی روز به روز تلسکوپ‌ها قوی‌تر شده و دانشمندان با دقت بیشتری می‌توانند شباهت‌ها و تفاوت‌ها میان جهان‌های بیگانه را بررسی کنند؛ و این باعث شده دانشمندان اعتقاد داشته باشند که هر روز به یافتن حیات فرازمینی نزدیکتر می‌شویم. آنچنان که این تحقیق به ما نشان می‌دهد، اگر زندگی در خوشه‌ای دوردست از ستارگان مختلف شکل گرفته و منتشر شده باشد تا به زمین برسد، پس بسیار محتمل است که موجوات زنده‌ی دیگری در سراسر کهکشان راه شیری وجود باشند.

در این تصویر خیالی مفهوم پان اسپرمیا به تصویر کشیده شده است. نقاط سبز رنگ مناطقی هستند که زندگی در آن‌ها شکل گرفته و مانند حباب‌هایی گسترش می‌یابند تا سرانجام تمام کهکشان را در بر بگیرند و به کهکشان‌های دیگر شیوع پیدا کنند.

بخش اصلی مشکل ارتباط دادن الگوهای گسترش حیات با ستاره‌ها است؛ زیرا ما فقط قادر به دیدن بخش مشخصی از ستاره‌ها هستیم. بر اساس این تحقیقات، انسان‌ها ممکن است خوش شانس بوده و بر روی لبه‌ی یکی از این حباب‌های حیات زندگی بکنند. اگر چنین موقعیتی برای زمین وجود داشته باشد، احتمالاً در سمتی از منظومه‌ی شمسی بتوان نمونه‌های زیادی از حیات را مشاهده کرد؛ در صورتی که در سوی دیگر نمونه‌های محدود و یا هیچ نشانه‌ای از زندگی یافت نخواهد شد. اگر این موضوع تأیید شود به این معنی است که نظریه‌ی گسترش حبابی حیات صحیح است. اما اگر زمین در مکان مناسبی در لبه‌ی حباب حیات قرار نگرفته باشد، تجزیه و تحلیل‌های آماری نحوه‌ی گسترش حیات در جهان را مشخص خواهند کرد. با در نظر گرفتن زمان در مقیاس کائنات، انتقال زندگی از ستاره‌ای به ستاره‌ی دیگر چه از طریق اکتشافات فضایی موجودات هوشمند و چه از طریق حوادثی مانند برخورد سیارک‌ها به وجود آمده باشد به سرعت می‌تواند کهکشانی مرده را به جهانی پر از زندگی تبدیل کند؛ پس تنها زمان است که در برابر رویارویی انسان با موجودی زنده از جهان دیگر قرار گرفته است. این پژوهش توسط Astrophysical Journal Letters منتشر شده است.