«مکس دیوانه: جاده‌ی خشم» فراتر از آن چیزی است که انتظارش را داشتیم. سه دهه قبل، مجموعه فیلم‌های «مکس دیوانه» جورج میلر فقط از مِل گیبسون یک ستاره نساخت. آنها با نگاه یگانه‌شان به آینده‌ی ازهم‌پاشیده‌ی بشریت، حوزه‌ی سرگرمی‌های پساآخرالزمانی را نیز با بدلکاری‌ها و اکشن‌های پرزرق و برق‌شان دگرگون کردند. از همین سو، انتظار داشتیم بازگشت جورج میلر با قسمت جدیدی از این مجموعه، همراه با تغییر و انقلابی تازه در خلق آشوب‌های تند و آتشین و خشمگین و خونین منحصربه‌فرد این مجموعه باشد. این روزها آنقدر به‌طرز دردناکی ساخت دنباله‌های اضافی نه با هدف پیشبرد کیفیت نسخه‌های قبلی، بلکه به خاطر طمع و پول‌پرستی کمپانی‌ها به امری عادی و معمول بدل شده که کلاً به معقوله‌ی دنباله‌سازی به عنوان اتفاقی کثیف و بی‌هیجان نگاه می‌شود. اما چنین انگی به «جاده‌ی خشم» نمی‌چسبد. «جاده‌ی خشم» از شدت هیجان، عمق و زیبایی غافلگیرتان می‌کند. یعنی ساده‌تر، خلاصه‌تر و سرراست‌تر از این نمی‌توانم بگویم که این فیلم چقدر در هدف سازنده‌اش موفق شده است.
اگر به رویدادهای مرتبط با بازی و سرگرمی علاقمند هستید به زومجی سر بزنید. شما همچنین می‌توانید آخرین رخدادهای زومجی را از صفحه‌ی اینستاگرام زومجی دنبال کنید.
نظرات