وقتی معجزه اتفاق می‌افتد، نجات کودکی 4 ماهه از زیر آوار

 نپال کشوری است که در قاره‌ی آسیا و در شمال هندوستان واقع شده است. بیشتر نواحی این کشور روی دامنه‌های  رشته‌کوه‌های هیمالیا قرار گرفته‌اند، به طوری که هشت قلّه از ۱۴ قلّه بلند جهان در شمال این کشور قرار گرفته‌اند که معروف‌ترین آنها بلندترین قلّه‌ی جهان یعنی قلّه اورست است. جنوب این کشور نیز مرطوب و حاصلخیز بوده و جمعیت زیادی را در خود جای داده‌است. از این رو نپال از جمله کشورهای محبوب گردشگران و عاشقان کوهنوردی است که هر ساله میزبان خیل عظیمی گردشگر و بازدید کننده از  اقصی نقاط جهان می‌باشد.

اما زلزله‌ای که به تازگی این کشور را آماج حملات شدید خود قرار داد، خنده را از لب‌های مردمان این کشور آسیایی دور کرده است. اکنون همه در گوشه و کنار کشور به دنبال عزیزان خود هستند که در زیر آواری از آجر و سنگ مدفون شده‌اند. هر روز که می‌گذرد امید به پیدا کردن افراد زنده از زیر توده‌های حجیم آوار، کمرنگ و کمرنگ‌تر می‌شود.

به علاوه در حدود هزار شهروند اروپایی نیز که برای گشت و گذار در زمان زلزله در این کشور حضور داشتند نیز در شمار ناپدید شدگانی هستند. البته تا این لحظه مرگ 12 نفر از آنها تأیید شده است. هر چند بنابه گفته مسئولان اتحادیه‌ی اروپا، نمی‌توان با قطعیت در مورد این تعداد اظهار نظر کرد، چرا که بسیاری از افراد هنگام ورود، نام خود را در کنسولگری کشورهای متبوع خود ثبت ننموده‌اند. در این میان شمار قابل توجهی نیز بی‌خانمان شده و زخمی و مصیبت دیده روزهای سختی را می‌گذرانند. نیروهای امداد همچنان به تلاش خود ادامه می‌دهند.

نپال کشوری که روزی شاد و پرجنب و جوش و میزبانی قابل احترام بود، اکنون در پوششی از گرد و خاک، صدای ناله و فغان و توده‌های آوار در گوشه و کنارش، غرق ماتم و اندوه است.

گفته می‌شود پایتخت این کشور کاتماندو، در جریان این زلزله در حدود 10 سانتیمتر جابجا شده است. این زلزله‌ی 7.9 ریشتری همچنین هندوستان را نیز در حدود 30 سانتیمتر به سمت شمال حرکت داده است.

تا این لحظه گزارشات حکایت از بیش از 6 هزار نفر کشته و زخمی شدن بیش از 10 هزار نفر می‌دهند. روستاهای بسیاری نیز در جریان این زلزله تخریب شده‌ که  هنوز آمار دقیقی از وضعیت آنها در دست نیست.

اما در میان این همه اخبار تلخ و ناخوشایند، گاه گداری نیز اخبار امید بخشی به گوش می‌رسد، از جمله نجات کودکی 4 ماهه از زیر آوار.

داوطلبان و سربازان ارتش تا پاسی از شب روی ویرانه‌های خانه‌ی والدین این طفل در حال کندوکاو و جستجو بودند. عملیاتی سخت که تا آن لحظه بدون نتیجه باقی مانده بود. قرار شد باقی کار صبح فردا پی گرفته شود. پدر طفل شیام آوال (Shyam Awal) تقریباً دیگر امیدی به نجات پسرش نداشت، اما صبح روز بعد در میان ناباوری و اشک شوق، این کودک 4 ماهه بعد از 22 ساعت اسارت در زیر تلی از آوار، سالم و زنده بیرون کشیده شد. بارقه‌ای از امید برای دیگر بازماندگان که شاید عزیز آنها هنوز هم نفس کشیده و سالم از این فاجعه جان سالم به در ببرد.

نپال این روزها بیشتر از هر زمان دیگر نیازمند کمک‌های انسان دوستانه است. بیش از یک میلیون آواره در شرایطی سخت زندگی می‌کنند که جا دارد با مشارکتی جهانی خیلی زود به وضع آنها رسیدگی شود.

فجایعی از این دست تا سال‌ها خاطره‌ها را مکدر می‌کنند. از آنجایی که کشور ما ایران نیز در منطقه‌ای زلزله خیز واقع شده و ما نیز با چنین مصیبت‌هایی دست و پنجه نرم کرده‌ایم، شاید به خوبی حال این روزهای ساکنان نپال را درک کنیم. برای آنها آرزوی صبر و روزهای بهتر را داشته و امیدواریم این نوع فجایع دیگر به این زودی‌ها تکرار نشوند.