قربانیان حملات اتمی ژاپن چه میزان از تابش‌های مضر را دریافت کرده‌اند؟

ارتش ایالات متحده آمریکا در ساعت ۸:۱۵ صبح روز ۶ آگوست سال ۱۹۴۵ اولین بمب اتمی جنگی خود به‌ نام پسر کوچک را در شهر هیروشیما انداخت. این بمب ۴۳ ثانیه بعد، منفجر شد و قسمت اعظمی از شهر هیروشیما را نابود کرد.

حدود ۳۵ هزار نفر در آن روز کشته شدند که اکثر آن‌ها غیر نظامی بودند. ۲۷ سال بعد از آن ماجرا، دانشمندی از اقیانوس آرام با ایده‌ای جدید وارد هیروشیما شد.

طبق گفته‌ی دانشمند برزیلی به‌نام سرخیو ماسکارناس که در آن زمان یک استاد مدعو در دانشگاه هاروارد بود، قرار گرفتن در معرض تشعشع، به استخوان انسان حالت مغناطیسی می‌دهد و اینکه سابقه و اثرات مغناطیسی در استخوان‌های قربانیان آن حادثه بعد از گذشت سال‌ها هنوز باقی مانده است.

طبق پیشنهاد ماسکارناس، دانشمندان می‌توانند میزان تشعشع را با استفاده از استخوان‌های بجا مانده از قربانیان اندازه‌گیری کنند. ماسکارناس با کمک دو دانشمند ژاپنی در هیروشیما نمونه‌هایی از استخوان‌های قربانیان را به‌دست آورد. استخوان‌های به‌دست‌آمده شامل استخوان فک فردی بود که از نقطه انفجار حدود دو کیلومتر فاصله داشت. این تصویر را می‌توانید در بخش بالای مقاله مشاهده کنید.

ماسکارناس نمونه‌ها را به برزیل برد و آن‌ها تا ۴ دهه در آنجا باقی ماندند؛ تا اینکه دو دانشمند برزیلی دیگر پژوهش را با استفاده از فناوری پیشرفته‌تر ادامه دادند. نتایج کار آن‌ها حیرت‌انگیز بود.

پژوهشگران با استفاده از تکنیکی به‌نام تشدید اسپین الکترون، استخوان فک را مورد بررسی قرار دادند. طبق بررسی آن‌ها استخوان فک، ۹/۴۶ گری تشعشع از حمله‌ی هیروشیما دریافت کرده است. گری، واحدی برای اندازه‌گیری مقدار تشعشع جذب شده توسط یک شی یا شخص است. برای اینکه بتوانید مقایسه‌ای در ذهن داشته‌ باشید باید اشاره کنیم که یک بیمار سرطانی هنگام درمان رادیوتراپی در معرض ۲ تا ۳ گری در هر قسمت از بدنش که تومور وجود داشته باشد، قرار می‌گیرد. به‌گفته اسولادو بافا، یکی از پژوهشگران این گروه و استاد در دانشگاه سن پائولو در روز سه‌شنبه در مصاحبه با واشینگتن پست:

تشعشع تمامی بدن اگر به حدود ۵ گری برسد (حدود نصف استخوان فک) فرد را می‌کشد.

از دندان‌ها برای اندازه‌گیری مقدار تشعشع دریافتی فرد استفاده می‌شود. دانشمندانی از تایوان در سال ۱۹۹۷ مقدار تشعشع دریافتی بیماران سرطانی نازوفارنکس (سلول‌های سرطانی نزدیک گلو و پشت بینی) از رادیوتراپی را با استفاده از استخوان فک آن‌ها اندازه‌گیری کردند.

اما طبق گفته‌ی پژوهشگران در برزیل، این اولین باری است که از استخوان‌های فک برای اندازه‌گیری دقیق مقدار تشعشع جذب‌شده توسط قربانیان بمب اتمی استفاده می‌شود.

براساس مقاله پژوهشی که در ماه فوریه سال جاری میلادی توسط کتابخانه عمومی علوم منتشر شد:

بسیاری از مقالات تا به‌‌ حال به بازسازی مقدار تشعشع دریافت‌شده هنگام برخوردهای رادیولوژیکی پرداخته‌اند، ولی نمونه‌هایی که در مقاله‌ی جدید تحلیل شده‌اند، ارزش تاریخی زیادی دارند، چون آن‌ها به قربانیان اولین و آخرین استفاده از بمب اتم برای اهداف غیرنظامی تعلق دارند.

به‌گفته‌ی پژوهشگران، یافته‌های آن‌ها به‌موقع و برجسته است و خطر حملات تروریستی این‌چنینی در بعضی از کشورها مثل آمریکا را بیشتر نشان می‌دهد. بافا اخیرا در گفتگو با یک سایت علمی برزیلی گفت:

فرض کنید شخصی در نیویورک بمبی عادی ولی همراه با مواد رادیواکتیو کار بگذارد. تکنیک‌های این‌چنینی می‌تواند افراد قرارگرفته در معرض تشعشعات و نیازمند درمان را مشخص کند.

این پژوهش که زاییده‌ی یافته‌های اولیه ماسکارناس است، جزو کار پژوهشی دوره‌ی فوق‌دکترای دانشجوی سابق بافا، آنجلا کینوشیتا است. کینوشیتا اکنون به‌عنوان استاد در دانشگاه سیکرید هارت در برزیل است.

نمونه‌ی استخوان فک که در جعبه‌ای در آزمایشگاه نگهداری می‌شد، ابتدا شسته و سپس با فر خشک شد. قسمتی از نمونه با هاون له شد. پژوهشگران بخش‌هایی از نمونه را در معرض مقادیر خاصی از تشعشع قرار دادند.

آن‌ها با استفاده از طیف‌سنج و نرم‌افزار کامپیوتر و ترکیبی از چندین تکنیک مختلف، مقدار تشعشعی را که قربانی در سال ۱۹۴۵ دریافت کرده بودند، اندازه‌گیری کردند. کینوشیتا گفت:

وقتی کسی به تمامی فرآیندهای داخل قسمتی از ماجرا نگاه می‌کند، شک‌های زیاد درمورد احتمال مشخص کردن مقدار تشعشع در نمونه‌ها با استفاده از این روش برایش به‌وجود می‌آید. اما کار ما چنین احتمالی را به‌تصویر می‌کشد و حتی می‌تواند سر احتمالات دیگری را برای کارهای آینده برای تحلیل جزئیات حمله اتمی به ماجرا باز کند.

واشینگتن پست نتوانست با ماسکارناس ارتباط برقرار کند. او اکنون در دهه‌ی ۹۰ سالگی زندگی خود است و بازنشست شده است، اما با توجه به اعلام خودش در گفتگو با سایت خبری علمی برزیلی، پژوهش وی هنوز تمام نشده است. او اظهار کرده است:

اندازه‌گیری ما در آخرین مطالعه نسبت‌ به یافته‌های ابتدایی، قابل اتکاتر و جدیدتر است، اما من در حال حاضر در حال تکامل دادن روشی هستم که حدود هزار برابر حساس‌تر از تشدید اسپین الکترون باشد که اخبار آن در چند ماه آینده منتشر خواهد شد.

۹۰ هزار تا ۱۶۶ هزار نفر بعد از بمباران هیروشما مردند. با دومین بمب اتمی آمریکا در ۹ آگوست سال ۱۹۴۵ بین ۶۰ هزار تا ۸۰ هزار نفر هم در ناکازاکی جان خود را از دست دادند.