۲۵ خودروی افسانه‌ای تاریخ - قسمت اول

همیشه پیدا کردن ترکیبی از زیبایی، ابتکار و هوشمندی کار بسیار سختی است و پدیده‌ها و شگفتی‌های گوناگونی در صنعت خودرو به چشم می‌خورند. تاریخچه‌ی صنعت خودرو همیشه دارای خودروهای پیشرفته و زیبایی است که گهگاه رانندگان دیگر را محو تماشای خود می‌کنند و با مهندسی خاص خود و ویژگی‌های فنی و رانندگی ایده‌آل، آماده‌اند تا رقبای خود را از میدان به در کنند. با ما همراه باشید تا با بهترین تغییردهندگان روند صنعت خودرو در جهان آشنا شوید.

اکنون برندی به‌عنوان دوسنبرگ وجود ندارد؛ اما در گذشته این خودرو جزو لوکس‌ترین خودروهای زمان خود به شمار می‌رفت. مدل J طراحی شده بود تا جایگزین و رقیب خودروهایی از جمله رولزرویس و هیسپانو سویزا شود. طبق قرار قبلی، تنها شاسی و موتور این خودرو در نمایشگاه خودرو نیویورک در سال ۱۹۲۸ رونمایی شد. پیشرانه‌ی این خودرو دارای هشت سیلندر با آرایش خطی بود که توانایی تولید ۲۶۵ اسب بخار داشت. اگر این میزان از قدرت کافی نبود، ورژن سوپرشارژردار با توانایی تولید ۳۰۰ اسب بخار نیز عرضه می‌شد.

در زمان خود این خودرو با قیمت ۸۵۰۰ دلار عرضه می‌شد (معادل امروزی ۱۰۰ هزار دلار). مدل J توانست به میزان قابل توجهی فروش داشته باشد. این شرکت هرگز نتوانست به هدف خود یعنی تولید ۵۰۰ نمونه از این خودرو برسد؛ اما تا قبل از انحلالش یعنی سال ۱۹۳۷ توانست به فروش ۴۸۰ دستگاه برسد.

تنها دو نمونه از بوگاتی 57SC  در جهان باقی مانده است. یکی از این نمونه‌ها را رالف لورن در اختیار دارد. این نمونه امروزه یکی از گران‌قیمت‌ترین خودروهای موجود در جهان است؛ اما هنگامی که رونمایی شد با استقبال مواجه نشد. این خودرو در نمایشگاه پاریس در سال ۱۹۳۵ تست شد؛ اما نمونه‌ی اولیه‌ی تولیدشده توسط شرکت الکترو ایرولایت پروتوتایپ با طراحی غیر عادی خود و همچنین استفاده از مواد مشتعل شونده در پنل‌های بدنه‌ی خود موجب این شد که مشتری‌های احتمالی این خودرو نیز از میان بروند.

درهرصورت شرکت تولیدکننده با تعویض قطعات مشتعل‌شونده با آلومینیوم این خودرو را روانه‌ی بازار کرد. قدرت این خودرو از یک پیشرانه‌ی سوپرشارژردار خطی هشت سیلندر تأمین می‌شد که توانایی تولید ۲۱۰ اسب بخار داشت و همچنین بدنه‌ی آیرودینامیک آن برای دستیابی به سرعت ۲۰۰ کیلومتر بر ساعت طراحی شده بود. چون نسخه‌ی اولیه این خودرو از منیزیم ساخته شده بود، امکان جوش دادن پنل‌های بدنه به یکدیگر وجود نداشت (به دلیل اشتعال‌زا بودن منیزیم) تا اینکه سازنده تصمیم گرفت قسمت‌های بدنه را با پرچ به یکدیگر متصل کند که در کل باعث هرچه خاص شدن این خودرو شده بود.

با بازگشت به گذشته و نگاه کردن به تاریخچه‌ی مرسدس بنز متوجه این موضوع خواهیم شد که در گذشته مرسدس شرکتی نبود که مشغول توسعه‌ی خودروهای به‌اصطلاح هاچ‌بک یا سدان برای همه باشد و بیشتر به ساخت خودروهای منحصربه‌فرد مشغول بود. 540 K نمونه‌ی یک خودروی منحصربه‌فرد است. این خودرو با چند نوع بدنه‌ی متفاوت قابل خریداری بود. بدون در نظر گرفتن بدنه، قدرت این خودرو از پیشرانه‌ی ۸ سیلندر V شکل پدید می‌آمد که توانایی تولید ۱۸۰ اسب بخار قدرت داشت؛ نیرویی که کافی بود تا این خودرو را به سرعت ۱۷۷ کیلومتر بر ساعت برساند. چنین قدرتی را امروزه در هاچبک‌های خانوادگی مشاهده می‌کنیم؛ اما یقینا این مشخصات فنی در سال ۱۹۳۶ بسیار قابل توجه بوده است.

از این نمونه تنها ۴۱۹ عدد ساخته شده که قیمت هر واحد آن، امروزه چیزی حدود ۲۰۰ هزار دلار است. خودرویی که  مشاهده می‌کنید همانند بسیاری از خودروهای رودستر، توسط بخش طراحی داخلی مرسدس بنز ساخته شده است، ولی بسیاری از خودروهای دیگر توسط کمپانی‌های دیگر ولی به سفارش مرسدس بنز تولید شده‌اند.

قیمت این نمونه هم به‌تازگی سیر صعودی تجربه کرده و به‌طور مثال یک نمونه‌ی سالم سال گذشته، در یک حراجی با قیمت ۹.۹ میلیون دلار فروخته شده است.

بلافاصله نمی‌توانید متوجه این موضوع شوید؛ ولی زیر بدنه‌ی نقره‌ای یونین تایپ C اژدهایی است که قلبی از طلا دارد. طراحان قسمت پشتی این خودرو را کمی دراز و طویل درست کردند که این موضوع از سر مسائل آیرودینامیک نبود و صرفا از منظر زیبایی‌شناختی طراحی شده بود. این خودرو با دم کشیده‌ی خود از پیشرانه‌ی ۶ لیتری ۱۶ سیلندر وی شکل نیرو می‌گرفت که این پیشرانه توانایی تولید ۵۲۰ اسب بخار داشت.

تایپ C مراحل نهایی تولید خود را در شرکت فردیناند پورشه دیزاین گذراند و در نهایت در سال ۱۹۳۴ به بازار عرضه شد. هرچند مدل‌های تایپ B و تایپ A نیز تولید شدند؛ اما تایپ C با تکیه بر پیشرانه سوپرشارژ خود و حداکثر سرعت ۳۴۰ کیلومتر بر ساعت آن‌ها را مانند عابران پیاده پشت سر می‌گذاشت!

این خودرو در نوع خود یک قهرمان بی‌نظیر بود. از افتخارات این خودرو پیروز شدن در پنج دوره از مسابقات گرند پریکس، نیمی از مسابقات سرکوت و هر مسابقه‌ی تپه‌نوردی که فکرش را بکنید بودند. رانندگی با این خودرو به‌هیچ‌وجه آسان نبوده است به این دلیل که تمام شنیده‌ها حاکی از این موضوع هستند که این خودرو در هنگام حرکت به‌شدت دچار پدیده‌ی بیش فرمانی بوده ضمن اینکه این خودرو با تقسیم وزن نامناسب و سیستم تعلیق از نوع سوینگ اکسل عملکرد مناسبی را ارائه نمی‌داد، حال فقط تصور کنید با قدرت ۵۲۰ اسب بخار و تایرهای نامناسب رسیدن به سرعت ۱۶۰ کیلومتر بر ساعت و پیچیدن در پیچ‌ها چقدر کار سخت، طاقت‌فرسا و گاهی خطرناک نیز بوده است.

با داشتن قدرت بسیار زیاد، W125 مزیتی داشت که تایپ C از آن بی‌بهره بود؛ تولید ۵۹۵ اسب بخار نیرو از پیشرانه‌ی هشت لیتری خطی که بدون سوپرشارژر کار می‌کرد و در صورت نیاز می‌توانست نیرویی معادل ۶۲۵ اسب بخار تولید کند. با وجود چنین مشخصاتی این خودرو در مسابقات بسیار قوی ظاهر می‌شد. البته باید به این نکته اشاره کنیم که عمر این خودرو نیز کوتاه بود و به دلیل مقررات مربوط به جابجایی موتور این خودرو نتوانست در مسابقات گرند پریکس شرکت کند. تا پیش از ظهور Can Am در دهه‌ی ۱۹۶۰، قدرت تولیدی خودروهای مسابقه‌ای یکسان نبود و این اتفاق در مسابقات فرمول ۱ نیز تا زمان ورود توبوشارژرها در دهه‌ی ۱۹۸۰ مسیر نشده بود.

تنها دو نمونه از T150 که توسط فیگونی فالاسچی ساخته شده است در جهان وجود دارد. طراحی موسوم به قطره‌ی اشک (Teardrop)  که به‌عنوان یکی از زیبا‌ترین طراحی‌های صنعت خودرو به شمار می‌رود در این نمونه به زیبایی به‌ کار رفته است. تنها به قسمت چرخ‌ها و زه‌هایشان نگاه کنید که چگونه به سپر جلویی نزدیک شده‌اند تا متوجه زیبایی این محصول شوید. این نوع طراحی در این خودرو نسبت به خودرویی دیگر که با این شمایل در این لیست وجود دارد، یعنی بوگاتی 57SC بسیار شکیل‌تر و زیباتر طراحی شده است. هرچند که در حراجی‌های امروزی تفاوت چندانی بین این دو مدل وجود ندارد.

قدرت و اقتدار این خودرو تنها به ظاهر زیبایش نبود و در زیر این چهره‌ی زیبا ما شاهد سیستم تعلیق مجزای مستقل در جلو و شاسی‌ای برای کم‌تر شدن اثر جاذبه بر این خودرو هستیم. قلب تپنده‌ی این خودرو یک پیشرانه ۴ لیتری ۶ سیلندر خطی بود و قادر بود تا سرعت این خودرو را تا ۱۶۰ کیلومتر بر ساعت بالا برد و بدنه‌ی سبک این خودرو آن را قادر می‌ساخت تا در پیچ‌ها به‌خوبی و با سرعت هرچه تمام دور بزند.

شاید مقایسه‌ی مدل ۳۲۸ رودستر با هیولاهای سوپرشارژردار از مرسدس بنز و اتو یونین کمی عجیب باشد؛ اما جالب است بدانید که این خودرو، یک خودروی موفق مسابقه‌ای بود. ۳۲۸ رودستر نخست در پیست نوربرگ‌رینگ دیده شد، اما زمانی به سر زبان‌ها افتاد که در پیست میل میگلیا در سال ۱۹۴۰ درخشید؛ جایی که این خودرو از تمام توان ۱۰۷ اسب بخاری خود استفاده کرد.

بحث زمانی به اوج خود رسید که ۳۲۸ تنها بعد از ۴ سال از تولید خود در بیشتر از ۱۷۰ مسابقه شرکت کرد و در ۱۴۰ مسابقه، پیروز از این میادین خارج شد. این مدل که نسخه‌ی خیابانی‌اش هم معرفی شد، در خیابان‌های شهر نیز خوش درخشید و به دوام بالا مشهور شد. طراحی این خودرو از خطوط مستقیم و صاف بهره می‌برد و به‌صورت کلی طراحی ساده و درعین‌حال شکیلی داشت. همیشه انتقاد و ایراد گرفتن از طراحی بی‌ام‌و کار بسیار دشواری است و این مدل نیز از این قاعده مستثنا نیست.

از هرکس که بخواهید نکته‌ی مهمی در مورد برند جگوار بگوید، تمامی جواب‌ها طراحی XK120 خواهد بود. در ظاهر با خودرویی بریتانیایی کلاسیک و اسپرت روبه‌رو هستیم  که دارای طراحی و سپری با طراحی آیرودینامیک است که طراحی شد تا در مسیر مستقیم هر رقیبی را به زانو دربیاورد.

با اینکه جگوار این خودرو را به شکل زیبا و منحنی گونه طراحی کرده است؛ اما نمی‌توان از توانایی فنی قابل توجه این خودرو نیز غافل شد. XK120 با داشتن حداکثر سرعت ۱۹۳ کیلومتر در ساعت در زمان خود بر تمام رقبا برتری داشت. حتی این خودرو با نمونه‌ای که دارای شیشه جلویی آیرودینامیک‌تری داشت توانست به سرعت ۲۱۴ کیلومتر بر ساعت در پیست بلجین در سال ۱۹۴۹ دست پیدا کند. همچنین جگوار برای اثبات توانایی‌های این خودرو توانست در سال ۱۹۵۱ و در پیست فرنچ اوال در طول مدت ۲۴ ساعت با سرعتی بیش از ۱۶۲ کیلومتر بر ساعت با این خودرو رانندگی کند. اگر همچنان از عملکرد این خودرو راضی نیستید باید بدانید نمونه‌ی اصلاح‌شده‌ی این خودرو توانست با همین سرعت متوسط، یعنی ۱۶۳ کیلومتر بر ساعت به‌طور پیاپی به مدت یک هفته رانندگی و رکوردشکنی کند.

آزمایش تونل باد یکی از تأثیرگذارترین بخش‌ها هنگام آزمایش و اصلاح خودرو است. این نمونه‌ی منحصربه‌فرد که توسط کاریزو تورینگ طراحی شده، بعد از گذراندن وقت در تونل باد غوغایی به پا کرد. نتیجه این اقدامات ضریب درگ ۰.۲۵ این خودرو و حداکثر سرعت ۲۲۵ کیلومتر در ساعت بود. طراحان دیسکو ولانته در طراحی خطوط این خودرو نیم‌نگاهی نیز به جگوار E-Type داشته‌اند.

از پورشه ۵۵۰ که بر مبنای پورشه ۳۶۵ ساخته شده بود نیز به‌عنوان یکی از بهترین خودروهای ساخته‌شده در صنعت خودروسازی یاد می‌شود. قسمتی از این موضوع به طراحی زیبا و خیره‌کننده‌ی این خودرو مربوط می‌شود. این خودرو در تاریخچه‌ی خود رانندگان مشهوری داشته است؛ از جمله جیمز دین که هنگام رانندگی با این شیطان کوچک در کالیفرنیا جان خود را از دست داد. از دیگر دارندگان این خودرو می‌توان به جری سینفیلد اشاره کرد.

۵۵۰ دارای مشخصات بسیار بارزی نیست؛ ولی با این وجود در پیست مسابقه بسیار خوش درخشیده است. این خودرو در ۳۷۰ مسابقه شرکت کرد و توانست در ۹۰ مورد آن‌ها پیروز شود. از مشخصات این خودرو می‌توان به پیشرانه‌ی ۱۱۰ اسب بخاری ۴ سیلندر اشاره کرد که در پشت صندلی راننده قرار داشت. از دلایل پیروزی این خودرو در مسابقات می‌توان به وزن سبک ۵۷۰ کیلوگرمی آن اشاره کرد. قیمت این خودرو نیز بسیار افزایش داشته و اخیرا با قیمت ۵ میلیون دلار در یکی از حراجی‌ها به فروش رفته است.

ادامه دارد...