جایگاه خودروهای هسته ای در صنعت خودروسازی

در سال‌های نه چندان دور انرژی هسته‌ای به عنوان منبع نیروی محرکه از طرف تولید کنندگان خودرو در دیترویت در حال توسعه بود. دهه‌ی ۱۹۵۰ زمانی بود که به نظر می‌رسید این منبع انرژی در صنعت خودروسازی نیز می‌‌تواند نقش گسترده‌ای ایفا کند. اما خودروهای هسته‌ای هرگز ساخته نشدند. با این حال داستان کوتاه دیترویت درباره‌ی توسعه‌ی انرژی هسته‌ای برای خودروها کاملا جذاب است.

دانش انرژی هسته‌ای در دهه‌ی ۱۹۳۰ به دست آمد که نتیجه‌ی تلاش بسیاری از فیزیکدانان در سراسر جهان بوده است. در سال ۱۹۴۲ فیزیکدان معروف انریکو فرمی (Enrico Fermi) و تیمش اولین راکتور هسته‌ای را تحت استاندارد Stagg Field دانشگاه شیکاگو ساختند. در ۲ دسامبر ۱۹۴۲ "پیل ۱ شیکاگو" فعال شد و واکنش هسته‌ای بدست آمد که رسما آغاز عصر هسته‌ای بود. این دوره تا آغاز استفاده از انرژی هسته‌ای در سلاح‌های مرگبار فاصله‌ی چندانی نداشت. در جنگ جهانی دوم و با دستور رزولت، پروژه‌ی منهتن برای توسعه‌ی اولین سلاح های هسته­‌ای کلید خورد. نتیجه‌ی بدست آمده از این پروژه در فاجعه‌ی شهر‌های هیروشیما و ناکازاکی در سال ۱۹۴۵ دیده شد که باعث کشتار هزاران انسان و پایان رسیدن جنگ جهانی دوم در ژاپن شد.

پس از جنگ جهانی دوم پتانسیل انرژی هسته‌ای به سمت تولید برق به خصوص با نیروگاه‌های تولید برق در زمان صلح، هدایت شد. طراحان خودرو نگاه دقیق‌تری به این منبع نیرو کردند و در اندیشه خودروهای اتمی بودند که با واکنش اتمی سوخت‌گیری کنند. این خودروها هیچگونه آلاینده‌ی مضر تولید نمی‌کردند و هیچ‌گاه نیازی به سوخت گیری مجدد نداشتند.

بسیاری از تولید کنندگان خودرو نگاهی به انرژی هسته‌ای و بسیاری از خودروهای مفهومی تولید شده انداختند. این خودروها به صورت ساده برای نمایش طراحی شده بودند و هیچ یک از آن‌ها پیشرانه‌ی هسته‌ای نداشتند. به عنوان مثال در سال ۱۹۴۸ فورد خودروی مفهومی وانت نوکلئون (Nucleon) را به نمایش گذاشت. در طراحی نوکلئون به منظور محافظت بیشتر از پیل اتمی در عقب خودرو، کابین مسافر به سمت جلوی ماشین رانده شد. این خودرو هرگز ساخته نشد اما امروزه از نوکلئون برای ساخت خودروهای اتمی در بازی‌های ویدیویی سری Fallout الهام گرفته شده است. نوکلئون اصلی در موزه‌ی هنری فورد (Henry Ford Museum) در شهر دیربورن میشیگان قرار دارد.

سایر تولید کنندگان خودرو گزینه‌های دیگر انرژی هسته‌ای را مورد بررسی قرار دادند اما این رویا در دهه ۱۹۶۰ خیلی زود ناپدید شد. مشکلات واقعی زیادی در انرژی هسته‌ای خودروها وجود داشت. به عنوان مثال، به نیروگاه اتمی بزرگی نیاز بود و همچنین مواد اتمی مورد استفاده می‌­بایست دارای خلوصی در حد تسلیحات اتمی باشند. علاوه بر این بسیاری از طراحان، حفاظ‌های کم وزنی را برای محافظت مسافران از اشعه‌های ساطع شده‌ی ناشی از واکنش‌های هسته‌ای در نظر گرفته بودند. بررسی خودروهای اتمی، امروزه مشخص نموده که به محافظ سربی ۵۰ تنی برای محافظت از سرنشینان در برار تشعشعات رادیو اکتیو نیاز است.

با وجود اینکه بحث درباره خودروهای اتمی مفهومی در جلسات طراحی هنوز هم ادامه دارد، اما فکر کردن به این مسئله که زمانی این خودروها به طور جدی برای آینده‌ی حمل و نقل در نظر گرفته شده بودند حیرت انگیز است. متاسفانه امروزه بدلیل فجایعی که در چرنوبیل، جزیره‌ی تری مایل و آخرین مورد که در فوکوشیما (Fukushima) رخ داد، امکان استفاده از این منبع انرژی را در وسایل نقلیه‌ی همه‌روزه‌ی مردم به شدت کاهش داده است.