«بردمن» با آن شکل ظاهری خوش‌رنگ‌و‌لعاب و پرنشاط، دوربینی که مثل شاهینی مسحورکننده در هوا غوطه‌ور است و بازیگرانی رنگارنگ و قصه‌ای که با موقعیت‌های شوخ و شنگ‌اش نام کمدی را یدک می‌کشد، شاید هرگز نام آلخاندرو گونزالس ایناریتو به عنوان مغز متفکر و کارگردان‌اش قابل‌هضم نباشد. چرا؟ چون ایناریتو را با «۲۱ گرم» و «بابل» و جستجوی تلخ و سیاه‌شان در دل شخصیت‌های سقوط‌کرده‌اش می‌شناسیم. شاید قبل از اینکه به تماشای «بردمن» بنشینید، تصور کنید ایناریتو راهش را عوض کرده، اما مثل من به دام این اشتباه نیافتید. «بردمن» درحالی که می‌تواند با بعضی صحنه‌هایش حسابی بامزه باشد، اما همزمان در زیر پوست‌اش می‌تواند خیلی شدیدتر از فیلم‌های قبلی ایناریتو، اشک‌هایتان را جاری کرده و شما را از دیدن زندگی ازهم‌پاشیده‌ی یک بازیگر، شوکه و غم‌زده کند. بدون‌شک «بردمن» تا این لحظه پرجزییات‌ترین، شگفت‌انگیزترین و کامل‌ترین اثر ایناریتو است که هم سیر صعودی کیفی کارهای او را حفظ کرده و هم دغدغه‌ی سازنده و قوس شخصیتی قهرمان داستان‌اش را به طرز تکان‌دهنده، پرجنب‌و‌جوش و بی‌نقصی به نمایش می‌گذارد.
برای مطالعه‌ی کامل این مقاله به زومجی مراجعه کنید.
اگر به رویدادهای مرتبط با بازی و سرگرمی علاقمند هستید به زومجی سر بزنید.
نظرات