۹ اسفند: سالگرد اختراع نایلون

دکتر والاس کاروترز در تاریخ ۲۷ آوریل سال ۱۸۹۶ متولد شد. والاس از کودکی به ابزارها علاقه داشت و مدام مشغول انجام آزمایش‌های گوناگون و ساخت وسایل مختلف بود. زمانی که دوره دبیرستان را به پایان رساند با فشار پدر و برخلاف میل باطنی به تحصیل در رشته حسابداری و دفترداری پرداخت. سال ۱۹۱۵ وارد کالج تارکیو در میسوری شد، اگرچه در آغاز ادبیات انگلیسی را انتخاب کرده بود، تغییر رشته داد و رشته شیمی را برای ادامه تحصیل خود برگزید. سال ۱۹۲۰ در سن ۲۴ سالگی توانست کارشناسی رشته شیمی را از دانشگاه تارکیو دریافت کند و سپس به دانشگاه ایلینویز رفت و کارشناسی ارشد خود را در این دانشگاه سپری کرد. بعد از پایان دوره فوق لیسانس چند سال به تحقیق در خصوص ماده فنیل ایزوسیانات پرداخت و مقاله ای را در خصوص ویژگی های شیمیایی این ماده منتشر کرد. بعد از این دوره به دانشگاه ایلینویز بازگشت و زیر نظر راجر آدامز دوره دکترای خود را آغاز کرد. بعد از پایان دوره دکترا به مدت ۲ سال در این دانشگاه باقی ماند و به تدریس شیمی آلی پرداخت سپس به دانشگاه هاروارد رفت و در آنجا نیز به تدریس شیمی آلی مشغول شد. سال ۱۹۲۷ دکتر کاروترز تصمیم گرفت محیط دانشگاهی را ترک کند و در این رابطه پیشنهاد کار تحقیقاتی شرکت DuPont را پذیرفت. دکتر کاروترز دچار بیماری افسردگی بود و در دوران کار در شرکت دوپونت این بیماری نیز تشدید شد و حتی چند بار در کلینیک بیماران روانی برای درمان بستری شد. مهمترین دستاورد علمی دکتر کاروترز به همین دوران بازمیگردد که با وجود شدت بیماری افسردگی به تحقیقات علمی خود ادامه داد تا اینکه توانست در سال ۱۹۳۵ نایلون را اختراع کند. این ماده گونه‌ای پلیمر ترکیبی و پلی آمید است که از پرکاربردترین پلیمرها به حساب می آید.این ماده یکی از موفق‌ترین اختراعات علمی با کاربری تجاری نیز به حساب می آید که دنیای ما را به نوعی تسخیر کرده است. نخستین کاربری‌های تجاری از نایلون در ساختن برس مسواک (۱۹۳۸) و جوراب زنانه (۱۹۴۰) بازمی‌گردد. نایلون نخستین پلیمر ترکیبی موفق در عرصه تجاری به حساب می‌آید. یکی از عواملی که کاربرد این ماده را گسترده کرد کمبود ابریشم در جنگ جهانی دوم بود که از این ماده به عنوان جایگزین ابریشم مورد استفاده قرار گرفت، نایلون جایگزین ترکیبی ابریشم شد و توانست چیزهایی را که با ابریشم ساخته می‌شد را پوشش دهد. این ماده در آن دوران در ساخت برخی وسایل نظامی چون چتر نجات و تایرهای بسیاری از انواع خودروهای نظامی بکار رفت.

دکتر والاس کاروترز متاسفانه نتوانست بر بیماری افسردگی غلبه کند و در تاریخ ۲۹ آوریل سال ۱۹۳۷ در سن ۴۱ سالگی با خوردن سم آرسنیک به زندگی خود پایان داد.