فناوری رنگی هاروارد می‌تواند جایگزینی برای رنگ‌های امروزی باشد

این فرایند که توسط دانشجوی دکترا میخاییل کتز و به راهنمایی پروفسور فدریکو کپسو توسعه داده شده است از یک تبخیرکننده‌ی باریکه‌ی الکترونی برای تبخیر قطعه‌ای از فلز با استفاده از بمباران آن با باریکه‌ی الکترونی بهره می‌گیرد. این بخار سپس به سمت یک محفظه‌ی خلا می‌رود و بر روی سطح قطعه‌ی فلزی که در آن جا قرار گرفته است می‌نشیند. البته اگر‌ این سطح فلزی نبود می‌توان پیش از این فرایند آن را با لایه‌ای فلزی پوشاند. با تکرار این فرایند می‌توان چند لایه از روی سطوح نشاند.

نتیجه‌ی این فرایند لایه‌ای نازک از پوشش است که به واسطه‌ی خواص ذاتی خود به شکل سطحی رنگی به نظر می‌آید که این رنگ بستگی به نوع فلزی دارد که در پوشش دهی سطح به کار رفته است. در یکی از آزمون‌های این فناوری آقای کتز تکه‌ای کاغذ را با استفاده از این فناوری با طلا و ژرمانیوم رنگ آمیزی کرد که پیش از این به دلیل صاف نبودن و زبری ذاتی آن ممکن به نظر نمی‌رسید.

این قطعه کاغذ انعطاف پذیری خود را حفظ کرده و در زاویه‌های مختلف هم رنگ یکسانی را به نمایش می‌گذارد، هر چند به واسطه‌ی پراش نور قدری مروارید گونه به نظر می‌رسد که البته می‌تواند کاربردهای خاص خود را نیز داشته باشد. ضمن اینکه با استفاده از روش اعمال متفاوت نیز امکان ایجاد رنگی کاملا یکنواخت بر روی سطح کاغذ نیز وجود داشت.

اگر چه طلا فلز گرانبهایی است میزان بسیار کمی از آن در این فناوری نیاز است ضمن اینکه می‌توان از فلزات دیگری نیز در این فناوری بهره برد. با استفاده از این فناوری می‌توان لایه‌ای بسیار نازک از فلز را به عنوان یک پوشش رنگی بسیار عالی به کار برد. در پوشش‌های معمولی که برای رنگ آمیزی به کار می‌روند، ضخامتی معمول پوشش چیزی حدود 10 میکرومتر است در حالی که در این فناوری می‌توان با ضخامتی 10 نانومتری به رنگی عالی دست یافت.

به گفته‌ی سازندگان از این فناوری می‌توان برای رنگ آمیزی تقریبا هر ماده‌ای بهره برد. علاوه بر این از آنجایی که این فناوری قسمت زیادی از نور را جذب خود می‌کند، می‌توان از آن برای ساخت ابزارهای اپتوالکترونیک همچون تشخیص دهنده‌های نوری و سلول‌های خورشیدی بهره برد.