ایمپلنت‌های حلزونی به کمک میکروفون‌هایی که معمولا در کنار گوش قرار می‌گیرند صدای خارجی را دریافت می‌کنند. این صدا سپس فیلتر شده و پس از آن تنها صدای سخن گفتن افراد به گوش می‌رسد. این اصوات سپس به ضربان‌های الکتریکی تبدیل شده و پس از گذر از پوست شخص به الکترودهایی که در حلزونی کار گذاشته شده انتقال می‌یابند. این الکترود‌ها به صورت مستقیم اعصاب شنوایی فرد را تحریک می‌کنند و اطلاعات صوتی را از این طریق به مغز می‌رسانند.
گروهی که به سرپرستی پروفسور جان ویلیامز در حال توسعه فناوری جدید شنوایی هستند نیز از سازوکار مشابهی بهره می‌برند. آن‌ها از میکروفون‌ها برای دریافت صدای محیط بهره برده و پس از تبدیل آن به تپ‌های الکتریکی آن را به وسیله‌ی بلوتوث به دستگاهی که در دهان فرد ناشنوا قرار گرفته می‌فرستند. فرد می‌تواند با فشار دادن این ابزار به کمک زبان خود تحریکات الکتریکی را که این ابزار به وسیله‌ی بلوتوث دریافت کرده در بخش‌های مختلف زبان خود احساس کند.
پس از طی دوره‌ای آزمایشی کاربر می‌تواند الگوهای تحریک زبانی را با واژه‌ی بیان شده هماهنگ کند و به واسطه‌ی هزاران نورونی که روی زبان قرار گرفته بخش لامسه مغز را مجبور به ترجمه این اطلاعات کند. در حقیقت می‌توان این سامانه را با سامانه‌ی بریل که افراد نابینا از آن بهره می‌برند مقایسه کرد.
برخلاف مواردی که از ایمپلنت‌های حلزونی استفاده می‌شود در این سامانه نیازی به جراحی نیست و قیمت نهایی آن نیز پایین‌تر خواهد بود ضمن اینکه کاربر برای استفاده از این سامانه نیازی به کارکرد نورون‌های شنوایی خود ندارد. البته هنوز برای استفاده‌ی عمومی از این دستگاه نیاز به انجام تحقیقات بیشتری است تا برای مثال نقشه‌ی کامل نورون‌های زبانی برای بهینه سازی محل قرار گیری این دستگاه مشخص شود.
نظرات