پیشرفت یا نمک بر زخم؟ وضع سرعت اینترنت سطح ماه هم از ما بهتر است!

 در کنفرانس لیزر و الکترواپتیک  که ماه آینده در سن خوزه‌ی سانفرانسیسکو برگزار خواهد شد، تیمی از دانشگاه MIT که در توسعه‌ی فناوری رساندن اینترنت Broadband به سطح ماه با ناسا همکاری داشته، به توضیح جزئیات این مسأله خواهد پرداخت که چگونه با موفقیت، اطلاعات را با سرعت 19.44 مگابیت بر ثانیه میان زمین و ماه مبادله کرده‌اند.

مارک استیونس، از لابراتوری لینکلن دانشگاه MIT در این خصوص می‌گوید:

تبادل اطلاعات با نرخ داده‌ی بالا میان زمین و ماه بوسیله‌ی امواج لیزر، بدلیل فاصله‌ی 400 هزار کیلومتری میان این دو بسیار چالش برانگیز است. این چالش به دلیل عبور امواج از جو اتمسفر مضاعف هم می‌شود؛ چراکه تلاطم موجود در این ناحیه می‌تواند موجب آشفتگی و خم‌شدن مسیر نور شوند و باعث محو‌شدن یا عدم دریافت سیگنال در مقصد شود.

این تیم تحقیقاتی موفق شد با استفاده از چهار تلسکوپ جداگانه که برای ارسال سیگنال که در یک ترمینال زمینی واقع در منطقه‌ی White Sands مستقر شده بودند، بر چالش‌های پیش رو غلبه کند. اگرچه این دستاورد، پیشرفت مهم و قابل توجهی محسوب می‌شود، اما برای بسیاری از ما نیش‌دار است. جالب است بدانید حتی خود شهروندان آمریکایی این مسأله را بعنوان اعتراضی مطرح کرده‌اند که چرا آنچه بعنوان اینترنت پر سرعت در دسترس آن‌ها قرار دارد در مرتبه‌ی پایین‌تری نسبت به آنچه اکنون در سطح ماه وجود دارد قرار می‌گیرد. اریک مک، نویسنده‌ی CNet در ادامه‌ی خبر خود در این خصوص چنین می‌نویسد:

من سال‌ها وقت صرف یافتن بهترین سرویس Broadband برای خانه‌ی خود کردم و پس از مدت‌ها جستجو، افتخار می‌کردم که سرویسی با سرعت 7 مگابیت بر ثانیه در اختیار دارم. اما با توجه به نیاز شدید برنامه‌هایی نظیر اسکایپ به سرعت دیتا و نیز آنچه شغل من ایجاب می‌کند، دچار مشکل می‌شوم. من باید بسیار خوش شانس باشم که بتوانم چنین اینترنت 19 مگابیتی را از طریق کابل دریافت کنم [چه رسد به شیوه‌های دیگر].

بر اساس گزارش وضعیت اینترنت سال 2013 مؤسسه‌ی Akamai، سرعت متوسط اینترنت Broadband در سطح جهان چیزی حدود 3.8 مگابیت بر ثانیه است. لازم به ذکر است که این رقم برای ایالات متحده 10 مگابیت بر ثانیه است. فکر می‌کنید این میانگین برای کشور عزیزمان ایران در چه حدودی باشد؟ ایران جایگاه 164 اینترنت دنیا را در اختیار داشته و این وضع به شکلی ناامیدکننده است که در گزارش سه‌ماهه‌ی چهارم Akamai، به این شکل از ایران یاد شده است:

در آمار سال به سال، نسبت به سه‌ماهه‌ی چهارم سال 2012، بالاترین حد سرعت اینترنت با 38 درصد رشد روبرو بوده است. در مجموع ۱۳۴ کشور شاهد بهبود وضعیت سرعت اینترنت خود طی این مدت یک ساله بوده‌اند که این افزایش از ۲/۵ درصد در شیلی (۲۰/۳ مگابیت) تا ۱۶۳ درصد در اروگوئه (۳۶/۷ مگابیت) در تغییر بوده است. کشوری که کمترین سرعت اتصال را با ۵/۵ مگابیت بر ثانیه به خود اختصاص داده، ایران است  که نسبت به سه‌ماهه‌ی گذشته با ۲۰ درصد و نسبت به مدت مشابه سال پیش با ۱۰۳ درصد رشد روبرو بوده است.

مسلماً شما نیز مثل من اطلاع دارید که درصد بسیار کمی از ما به همان سرعت ۵/۵ مگابیتی اعلام شده در این گزارش، دسترسی داریم و برای اکثریت ما در ایران، سرعت اتصال اینترنت حداکثر به یک مگابیت بر ثانیه خلاصه می‌شود. این مسأله وقتی آزاردهنده‌تر خواهد بود که در نظر بگیرید که بر اساس قانون مصوب، کاربران خانگی اجازه‌ی استفاده از اینترنتی فراتر از ۱۲۸ کیلوبیت بر ثانیه را نداشته و اغلب ما ملزم به پر کردن تعهدنامه‌هایی مبنی بر استفاده‌ی اداری هستیم.

نویسنده‌ی گزارش CNet در ادامه اعتراض می‌کند که چرا چنین تکنولوژی‌هایی برای افزایش سرعت اینترنت حاشیه‌ی شهرها به کار نمی رود تا بتوانند از معضل کمبود سرعت اینترنت رهایی یابند. قضاوت با شما...