برای کاربران معمولی شاید یک اکستریم با قیمت بالای 2 میلیون تومان به نظر بسیار گران باشد و تراشه‌های 4 هستهای هسول مثل Core i7 4770K را ترجیح دهند. در واقع تراشه‌های 6 هستهای اینتل برای کاربردهای عادی مناسب نیست؛ اما در مورد سرورها و کاربردهای خاص بسیار سریع و قدرتمند هستند.
هسول سری 4000 پردازنده‌های اینتل است که البته چند استثناء در مورد مدل‌های رده بالا و رده پایین دارد. به این صورت که سری سلرون با کد 18xx، سری پنتیوم با کد 3xxx و سری اکستریم با کد 5000 است. در مورد آیوی بریج هم همین قاعده برقرار است. یعنی Core i7 4960K پرچم‌دار آیوی‌بریج است؛ با این تفاوت که برخلاف دیگر مدل‌های معمولی، ظاهراً از اعضای سری 4000 است.
در این خصوص به مقاله‌ی "پردازنده‌ی گرافیکی مجتمع یا IGP چیست؟ راهنمای خرید پردازنده‌ی اصلی دارای پردازنده‌ی گرافیکی مجتمع" و مقاله‌ی دیگری که محمد حسین ملک در توضیح انواع پردازنده‌های اینتل برای لپ‌تاپ‌ها برایمان گردآوری کرد یعنی "سفر به اعماق دنیای لپ‌تاپ-بخش اول: آشنایی جامع با پردازشگرهای خانواده اینتل Core i" مراجعه کنید.
به هر صورت، سه پردازنده‌ی Core i7-4820K، i7-4930K و i7-4960X برای سوکت LGA 2011 و مادربوردهایی با چیپ‌ست X79 در حال حاضر در بازار موجود هستند.
اینتل چیپ‌ست X99 را برای سری اکستریم هسول یا Haswell در نظر گرفته که قابلیت‌های ویژه‌ای مثل پشتیبانی از رم‌های DDR4 با سرعت 2133 مگاهرتز را برای کاربران به ارمغان می‌آورند.
بنابراین با تغییر عمده‌ای که صورت گرفته، منطقی است که مادربوردهای X79 با هسول‌های اکستریم سازگار نباشند.
اما به مدل‌ها بپردازیم. i7-5820K جایگزین Core i7-4820K است که 600 دلار هزینه دربردارد. یک تراشه‌ی 6 هستهای رده‌پایین است که البته با توجه به 15 مگابایت کش مشترک L3، پشتیبانی از رم‌های DDR4 به صورت چهار کاناله، پشتیبانی از هایپرتردینگ برای اجرای 12 دستور توسط 6 هسته و در نهایت سرعت پایه 3.3 گیگاهرتزی، نشان می‌دهد که یک مدل سری اکستریم حتی اگر رده‌پایین هم باشد، قوی‌ترین تراشه‌های هسولی معمولی را هم پشت سر می‌گذارد.
اما نقطه ضعف i7-5820K تعداد کمتر مسیرهای PCI-Express 3.0 است که 16+8 مسیر یا Lane در آن فراهم شده است. این تعداد برای استفاده از چند کارت گرافیک رده اول ممکن است کافی نباشد. مثلاً می‌توان یک کارت گرافیک را به صورت 16 مسیره و دیگری را به صورت 8 مسیره استفاده کرد. اگر سه کارت گرافیک روی مادربورد باشد، چاره‌ای جز انتخاب سه ارتباط 8 مسیره نیست؛ در این صورت عملکرد کلی کمی کاهش می‌یابد. یک لینک اضافی 4 مسیره هم وجود دارد.
قابل ذکر است که تراشه‌های اکستریم همگی دارای ضریب کلاک پایه‌ی آنلاک شده هستند و به راحتی اورکلاک می‌شوند.
پردازنده‌ی بعدی i7-5930K است؛ باز هم یک تراشه‌ی 6 هستهای با 15 مگابایت کش L3 و کنترلر حافظه‌ی چهار کاناله‌ی DDR4. سرعت آن کمی بالاتر است؛ 3.5 گیگاهرتز در حالت پایه که با توربوبوست اندکی افزایش می‌یابد. اما تفاوت اصلی، تعداد مسیرهای PCI-Express بیشتر است. دو لینک 16 مسیره و یک لینک 8 مسیره. بنابراین می‌توان 4 کارت گرافیک را به صورت 8 مسیره استفاده کرد. یک PCI-E دیگر هم باقی می‌ماند که می‌توان برای استفاده از یک SSD فوق‌العاده سریع با 8 مسیر از آن استفاده کرد.
آخرین مدل که قیمت آن نیز زیاد است، Core i7 5960X نام دارد. این تراشه‌ی 8 هستهای با استفاده از هایپرتردینگ قادر به پردازش 16 ترد است! 16 هسته‌ی منطقی توسط ویندوز شناسایی می‌شود که نسبت به حالت معمول و استفاده از هسته‌های فیزیکی، عملکرد را کمی بهتر می‌کند. البته نه دو برابر!
کش L3 هم به 20 مگابایت افزایش یافته است. سرعت هسته‌ها با توجه به تعداد زیادشان به 3 گیگاهرتز کاهش یافته و در مورد تعداد مسیرهای PCI-Express همان 40 مسیری که در مورد i7-5930K توضیح دادیم در این تراشه هم برقرار است.
در نهایت توان مصرفی تراشه‌هاست که در مورد همه‌ی مدل‌ها 140 وات TDP است.
به جدول مشخصات توجه کنید:
نظرات