آشنایی با واقعیت مجازی Osterhout که مایکروسافت 150 میلیون دلار دیگر برای آن خرج کرده است

ابتدا بهتر است تفاوت واقعیت مجازی یا Virtual Reality را با واقعیت افزوده یا Augmented Reality روشن کنیم. واقعیت مجازی همان‌طور که از نام آن پیداست، به خلق دنیای مجازی اشاره می‌کند. مثلاً عینک آکیولس ریفت با بهره‌گیری از دو نمایشگر که روبروی چشم‌ها قرار می‌گیرند، دنیایی سه‌بعدی را ایجاد می‌کند که با اضافه کردن چند حسگر به دست کاربر، می‌توان با اجسام چنین دنیایی تعامل برقرار کرد.

واقعیت افزوده ترکیبی از واقعیت و دنیای مجازی است. به این صورت که مثلاً تصاویری مجازی برای استفاده از برخی ابزارها در محیط اطراف اضافه می‌شود و شخص می‌تواند با عناصر تصویر شده درست مثل اجسام واقعی برخورد کند.

هر دو اصطلاح از این نظر شبیه هم هستند که شخص را در چیزی که واقعیت ندارد، اسیر می‌کنند. اما تفاوت در این است که واقعیت افزوده یا به صورت مخفف AR، اضافه شدن عناصر مجازی به دنیای واقعی است و واقعیت مجازی یا VR غرق شدن شخص در دنیای مجازی است.

اما به موضوع اصلی برگردیم. رافت آسترهاوت در مورد تکنولوژی جدیدی که مایکروسافت برای آن 150 میلیون دلار هزینه کرده توضیحاتی می‌دهد که به صورت تصویری برایتان بازگو می‌کنیم.

قبل از هر چیز ویژگی اصلی واقعیت افزوده در تصویر زیر قابل بررسی است، به تابلوی یک هتل نگاه می‌کنید و عینک به صورت خودکار با پردازش تصویر و استفاده از جست‌وجو در اینترنت یا هر روش دیگری، نام و برخی مشخصات مهم آن را پیش روی شما تصویر می‌کند و حتی در مورد تصویر زیر، مشاهده می‌کنید که نوشیدنی در لیوان ریخته می‌شود و صدای زیبای آن هم برایتان پخش می‌شود. چیزی که به هیچ وجه واقعیت ندارد و این یعنی واقعیت افزوده:

رالف استرهاوت، موسس کمپانی استرهاوت با انتشار ویدئویی به تشریح یافته‌ها و فناوری‌هایی پرداخته است که کمپانی استرهاوت در زمینه‌ی واقعیت افزوده به آن دست یافته است. فناوری‌های توسعه داده شده توسط استرهاوت بیشتر روی واقعیت افزوده (Augmented Reality) متمرکز است تا اینکه دربردارنده‌ی تکنولوژی‌های مربوط به واقعیت مجازی (Virtual Reality) باشد.

خلاصه‌ای از سخنان آسترهاوت در رابطه با این عینک را برایتان نقل می‌کنیم. وی سال‌هاست که از سروکله زدن با اسباب‌بازی‌هایی که در دانشگاه MIT برای آیندگان اختراع می‌کند، لذت می‌برد و به اختراعات خود ادامه می‌دهد.

او روی صحنه می‌آید و در ابتدا از حضّار سوال می‌کند که چند نفر لپ‌تاپ دارند و چند نفر تبلت؟ چند نفر گوشی هوشمند دارند؟ شاید چند سال پیش کسی تصور نمی‌کرد که روزی تبلت‌هایی سبک و کوچک با سرعت لپ‌تاپ‌ها و رزولوشن بسیار خوب معرفی شوند. گوشی‌ها هم بسیار پیشرفت کرده و رزولوشن فوق‌العاده‌ای دارند اما در آینده چه اتفاقی می‌افتد؟ امروزه تمام کامپیوترها با هم در ارتباط هستند و همگی ما را سرگرم می‌کنند ولیکن هنوز هم کامپیوترها، گوشی‌ها و تبلت‌ها می‌توانند کوچک‌تر شوند.

به عنوان مثال به تصویر مردی که یک نمایشگر پوشیدنی به صورت زده توجه کنید. سیمی که به این ابزار متصل شده محدودیت ایجاد می‌کند و جالب نیست. شما چه نظری دارید؟

یا این ابراز کوچک که یکی از جدیدترین تجهیزات یک سرباز آمریکایی است. استفاده از آن به نظر مشکل می‌رسد:

از 70 سال پیش هم افرادی مثل این محقق ایده‌هایی در مورد نمایشگرهای پوشیدنی داشتند که این روزها تا حد زیادی به واقعیت پیوسته است:

امروز ما به چیزی شبیه تصویر زیر فکر می‌کنیم. در این نمونه یک تراشه‌ی 1.5 گیگاهرتزی قرار دارد، پردازنده‌ی سیگنال دیجیتالی 600 مگاهرتزی و کارت حافظه‌ی میکرو اس‌دی هم در آن وجود دارد که فضای ذخیره‌سازی نسبتاً زیادی را تأمین می‌کند.

نوار باریک و آبی رنگی که در دسته‌ی عینک دیده می‌شود، شامل 28 سیم میکروکوآکسیال است که شاید کمی ضخیم‌تر از موی انسان هستند و داده‌ها را با سرعت بالا از تراشه به پروژکتوری به نام Allah Michael انتقال می‌دهند. 180 بار در یک ثانیه، داده‌هایی که برای ایجاد تصاویری متشکل از 4 رنگ کافی است. تمام این موارد ممکن شده و حالا می‌توان تصاویر را با یک عینک بسیار کوچک مشاهده کرد.

این عینک هم مثل Google Glass قادر است تصاویری را به دنیای واقعی اضافه کند، چیزهایی را ببینید که کسی نمی‌بیند. حتی در هنگام خوردن غذا هم می‌توان از این عینک به راحتی استفاده کرد.

با این عینک می‌توان عکاسی و حتی فیلم‌برداری کرد و به سرعت روی وب‌سایت‌هایی مثل یوتیوب آپلود کرد. تماشای فیلم‌ها و گوش دادن به موسیقی هم با استفاده از ایرفون‌های کوچک روی دسته‌ی عینک امکان‌پذیر است:

صدای این عینک به صورت سه‌ بعدی است و لذا در بازی‌ها یا فیلم‌هایی که صدای چند کاناله دارند، می‌توان از شنیدن صدای محیط اطراف، مثلاً شلیک‌ها و صدای انفجار از پشت سر، لذت برد. علاوه بر این برای تماس تلفنی در حالتی که به عنوان مثال روی موتور با سرعت حرکت می‌کنید، امکان استفاده از ویژگی حذف نویز و صدای محیط فراهم شده و البته بلندی صدا را هم می‌توان به گونه‌ای تنظیم کرد که در محیط پرصدا، به صورت خودکار افزایش یابد.

با این عینک نیازی به کتاب دارید؟ خیر، 10 هزار کتاب در حافظه‌ی آن جا می‌گیرد و می‌توان مطالعه کرد. بد نیست در مترو به مطالعه‌ی کتاب بپردازید:

اگر با طرز کار عینک‌های سه‌بعدی آشنایی داشته باشید، قطعاً متوجه این موضوع شده‌اید که در این عینک که تصویر چشم چپ و راست متفاوت است، امکان تماشای فیلم‌های سه بعدی وجود دارد. آن هم با رزولوشن فول اچ‌دی! بنابراین در محیط کسل‌کننده‌ی مترو به غیر از چک کردن ایمیل‌ها و مطالعه‌ی کتاب‌ها، می‌توان فیلم سه بعدی هم تماشا کرد.

این ابزار به بلوتوث و WiFi و همچنین مودم مخابراتی برای استفاده از اینترنت 3G مجهز شده است. لذا می‌توان به انواع گوشی و تبلت و کامپیوتر متصل شد. با استفاده از مودم 3G اگر در حال راه رفتن در یک خیابان باشید و بخواهید در مورد موزه‌ها، اماکن تاریخی و سایر موارد توریستی بدانید، به راحتی همه‌چیز روبروی چشمان شما قرار می‌گیرد. درست مثل تصویر زیر:

برای استفاده ساده‌تر از رابط کاربری این عینک که مبتنی بر اندروید است می‌توان از دستورات صوتی استفاده کرد ولیکن ایده‌ی جدید استفاده از یک انگشتر معمولی است که اندازه‌ی آن کمی بزرگ‌تر از یک انگشتر ساده است. این انگشتر به صورت بی‌سیم، ارتباطی رمزگذاری شده با عینک دارد و به عنوان نشانگر موس عمل می‌کند. حرکت انگشتر معادل حرکت نشانگر است.

برای تنظیم کنتراست نمایشگر که می‌بایست متناسب با نور محیط کم و زیاد شود، با استفاده از دوربین 8 مگاپیکسلی، لایه‌ی شفافی که قرار است ظاهر نرم‌افزار روی آن تصویر شود، تغییر رنگ می‌دهد.

عکاسی و فیلم‌برداری با رزولوشن فول اچ‌دی در مسافرت‌ها بسیار لذت‌بخش است، آن هم بدون هیچ دردسری:

به نظر می رسد که مایکروسافت هم مثل گوگل و فیس‌بوک و سایر کمپانی‌های بزرگ، برای آینده‌ی ابزارهای پوشیدنی و البته واقعیت افزوده، برنامه‌های زیادی دارد. شاید روزی برسد که این محصولات به مرکز توجه مشتریان تبدیل شده و قیمت مناسبی داشته باشند. نظر شما در مورد آینده‌ی واقعیت افزوده چیست؟ چه کاربردهای دیگری برای آن متصور شده‌اید؟

در تهیه این مطلب آقایحسین خلیلی صفا یاری نمودند.