در این روش از کپسولی حاوی سلولهای انسانی استفاده میشود که به مداری تنظیم کننده متصل شده اند. این سلولها حاوی ژنهای به خصوصی هستند که منجر به تولید پروتینهای خاصی میشوند. هنگامی که این کپسول ایمپلنت میشود مدار درون آن به طور پیوسته میزان چربی خون فرد را اندازه گیری میکند. وقتی این مدار چربی خون را به حد کافی بالا را تشخیص دهد موجب آزاد شدن هورمونهایی میشود که حس سیری را به فرد منتقل میکنند، در نتیجه اشتهای اضافی فرد سرکوب میشود. به گفتهی این محققان این مدار میتواند انواع مختلفی از چربیها را شناسایی کند که شامل چربیهای اشباع و غیر اشباع حیوانی و چربیهای گیاهی میشود. زمانی هم که چربی از حد لازم پایین تر میآید کپسول سیگنالهای سیری را قطع میکند که موجب برگشتن اشتها والبته زنده ماندن فرد! میشود.
در آزمایش که این گروه انجام دادند این کپسول در بدن موشی آزمایشگاهی ایمپلنت شد و موش تحت رژیم غذایی غنی از چربی قرار گرفت. در نتیجه عملکرد این کپسول موش نه تنها چاق نشد بلکه حتی تحت این رژیم پر کالری شروع به لاغر شدن کرد.
با اینهمه به گفته گروه پژوهشی، این فناوری تا رسیدن به بدن انسان و کاربردهای معمول سالهای زیادی فاصله دارد، ولی پروفسور Fussenegger که هدایت این تیم را برعهده داشت، امیدوار است که روزی این روش جایگزین روشهای معمول و مهاجمی همچون لیپوساکشن یا بند گذاری روی معده شود.
نتایج این پژوهش در نشریه معتبر Nature به چاپ رسیده است.
نظرات