مهندس ایرانی مقیم امریکا؛ مبتکر فناوری انقلابی برای خودروهای خودران

استفاده از حسگرهای زیاد در ساخت خودروی خودران، آن‌ها را بسیار پیچیده کرده است. در حال حاضر ناوگان خودران نیسان NV200 از لیدار (حسگرهای مبتنی بر لیزر که فاصله بین خود و اشیا را اندازه‌گیری می‌کنند) علاوه بر رادار، GPS و سایر واحد‌های اندازه‌گیری سرعت استفاده می‌کنند. خودروی خودران ویمو (ون کرایسلر پاسیفیکا) متعلق به گوگل نیز به طور مشابه از لیدار، رادار و دوربین‌های پیشرفته بهره می‌برد.

 سروش صالحیان (سمت چپ عکس) و مینا رزک (Mina Rezk)، مدیران استارتاپ آئه‌وا (Aeva) در دره سیلیکون ادعا می‌کنند که همه‌ی این آرایه‌ها روی یک بردار مهم و حیاتی حرکت می‌کنند که شامل سرعت لحظه‌ای با رزولوشن بالا است. به همین دلیل ۱۸ ماه پیش آن‌ها تصمیم گرفتند وسیله جدیدی طراحی کنند که مانند لیدار می‌تواند فاصله بین اجسام را اندازه‌گیری کند؛ اما با این تفاوت که دقت بازتابی بسیار بالایی دارد و فاصله اشیاء در هر واحد زمانی محاسبه می‌شود.

سروش صالحیان که سابقا برای دپارتمان خودروهای خودران اپل کار می کرده است، در مورد لیدار آئه‌وا به خبرنگاران گفت:

ما تصمیم گرفتیم، سیستم‌های سنجش نسل آینده برای خودروهای خودران و مستقل تولید کنیم. تمرکز اصلی ما روی ساخت سیستم‌های با عملکرد و محدوده بهتر بوده است، اما می‌خواهیم شکاف بین فناوری‌های مختلف را از بین ببریم. حسگر جدید ترکیبی از مزیت‌های کلیدی لیدار، رادار، بینایی ماشین و حساسیت حرکتی با دقت بالا را ترکیب می‌کند.

به تازگی آئه‌وا اعلام کرد که سرمایه‌گذاری ۴۵ میلیون دلاری توسط دو شرکت لاکس کپیتال (Lux Capital) و کنعان (Canaan) برای توسعه حسگر جدید انجام شده است. کنعان دومین سرمایه‌گذار در شرکت پرایم‌سنس (primesense) به شمار می‌رود که در زمینه سنجش سه‌بعدی، فناوری حسگر کینکت (Kinect) و سایر حسگرهای Face ID در آخرین مدل‌های آیفون فعالیت می‌کند. البته اپل شرکت پرایم‌سنس را در سال ۲۰۱۳ تصاحب کرد.

مینا رزک که قبلا سخت‌افزار نوری برای نیکون (Nikon) طراحی کرده است، در کنار سروش صالحیان در گروه پروژه خودروی خودران اپل فعالیت می‌کرد. او مزایای طراحی حسگر تک‌تراشه‌ای آئه‌وا را توضیح داد:

لیدار عادی می‌تواند تنها داده‌های سرعت غیر مستقیم برای خودروی خودران فراهم کند؛ این سیستم به سرعت پالس‌های جداگانه‌ای از نور لیزر را به اشیاء می‌تاباند و در طول هر میلی‌ثانیه فریم‌هایی از اجسام اطراف نمایش می‌دهد. در مقابل، حسگر مکعبی و فشرده آئه‌وا موج پیوسته‌ای با اثر مشخص ثبت می‌کند.

این تفاوت اساسی در روش تشخیص، نه تنها محدوده (۲۰۰ متر)، مصرف برق (کمتر از ۱۰۰ وات) و دقت (کمتر از سانتی‌متر بر ثانیه) بالاتری دارد؛ بلکه عملکرد خوبی هم در هوای نامساعد با اشیاء بازتابنده مانند نرده‌های فلزی ارائه می‌کند. با دستیابی به قابلیت تشخیص فوتون از سیگنال هنگام پرش از اشیاء، حسگر آئه‌وا قادر به انجام چندین اندازه‌گیری در هوا بدون خطر تداخل و تطابق محدوده نسبت به دیگر حسگرهای لیزری است.

سروش صالحیان گفت:

با این روش، قیمت هر حسگر تنها به چند صد دلار تبدیل می‌شود. استارتاپ لومینار (Luminar) در سان‌فرانسیکو می‌گوید که سیستم لیدار مکانیکی این شرکت با محدوده ۲۵۰ متر نیز چنین هدفی دارد. قیمت رقابتی آئه‌وا می‌تواند لیدار ولودین (Velodyne) با محدوده ۳۰۰ متر و قیمت ۷۵ هزار دلار، همراه با سیستم VLP-16 متعلق به شرکت SKU با قیمت ۴۰۰۰ دلار را شکست دهد.

یکی از مهم‌ترین رقبای آئه‌وا در این فناوری، شرکت بلک‌مور (Blackmore) محسوب می‌شود که روی حسگرهای لیدار موج فرکانسی پیوسته به کمک تابش پرتو نور کار می‌کند. دو استارتاپ دیگر شامل کوانرژی (Quanergy) و اریکس ویژن (Oryx vision) نیز در حال بررسی فناوری مشابه هستند. اما رزک و صالحیان ادعا دارند که پلت‌فرم آن‌ها به آسانی قابل دستیابی و مشابه‌سازی، نخواهد بود.

استراتاپ آئه‌وا که حدود ۵۰ کارمند دارد، اکنون فروش حسگرهای خود را به تولیدکنندگان و قطعه‌سازان بخش خودرو آغاز کرده است. صالحیان و رزک از افشای نام این شرکت‌ها خودداری کردند؛ اما شهین فرشچی از شرکای لاکس کپیتال گفت که مشتریان این حسگر شامل شرکت‌های بزرگ خودروسازی و اشتراک سواری هستند. آئه‌وا امیدوار است که مانند شرکت‌های حاضر در حوزه فناوری خودران (مثل تسلا، اپل، گوگل و اوبر)، جایگاه مهمی در بازار جهانی پیدا کند.