بیوگرافی برادران رایت، خانواده ای که رویای پرواز را محقق کردند

ارویل رایت (Orville Wright) و ویلبر رایت (Wilbur Wright)، دو برادر مخترع آمریکایی بودند که افتخار طراحی، اختراع، ساخت و پرواز اولین هواپیمای تاریخ را به نام خود ثبت کردند. این دو برادر برای اولین‌بار در ۱۷ دسامبر سال ۱۹۰۳ توانستند یک هواپیما را به پرواز درآورده و با کنترل کامل آن، به‌صورت پایدار به پرواز ادامه دهند. البته پیش از آن‌ها نیز افراد متعددی موفق به پروازهای کوتاه شده بودند؛ اما این دو برادر توانستند برای اولین‌بار هواپیمایی با بال‌های ثابت که از نیروی محرکه‌ی خارجی استفاده می‌کرد را به پرواز در بیاورند. به عبارتی اختراع آن‌ها اولین نسل از وسیله‌ی نقلیه‌ای بود که امروزه با نام هواپیما می‌نشاسیم.

موفقیت برادران رایت، مدیون تلاش آن‌ها برای توسعه‌ی سیستم کنترل هواپیما بود. آن‌ها برخلاف دیگر مخترعان به‌جای تمرکز روی موتورهای قوی‌تر برای پرواز، مطالعات خود را حول طراحی و ساخت سیستم کنترل سه محوره برای هواپیما شکل دادند. این دو برادر با استفاده از یک تونل باد خانگی، بال‌ها، سیستم کنترلی و موتورهای هواپیمای خود را آزمایش می‌کردند. اولین پتنتی که به نام این دو برادر ثبت شده، نه به خاطر اختراع یک وسیله‌ی پرنده، بلکه برای طراحی سیستم کنترل آئرودینامیکی به آن‌ها اهدا شده است.

برادران رایت پیش از اختراع هواپیما، به طراحی و ساخت وسایل مختلف اعم از دوچرخه، موتور و دیگر ماشین‌آلات مشغول بودند. تجربه‌ی آن‌ها در صنعت دوچرخه یکی از زمینه‌های فنی لازم را برای اختراع هواپیما ایجاد کرد. اگرچه نام این دو برادر در تاریخ به‌عنوان مخترعین هواپیما ثبت شده است، اما ادعاهای مختلفی از طرف مخترعان در سرتاسر جهان علیه آن‌ها مطرح شده است. به هر حال هیچ‌یک از این ادعاها به‌طور کامل اثبات نشده و هنوز ارویل و ویلبر رایت به‌عنوان مخترعین هواپیما شناخته می‌شوند.

برادران رایت فرزندان یک خانواده‌ی ۹ نفره بودند. آن‌ها در خانواده‌ای با اجداد انگلیسی، آلمانی، هلندی و سوئیسی به دنیا آمدند. نسل خانواده‌ی رایت به ساموئل رایت می‌رسد که در سال ۱۶۳۶ برای اولین‌بار به آمریکا سفر کرده و در ماساچوست ساکن شد.

ویلبر رایت در ۱۶ آوریل سال ۱۸۶۷ در میرویل ایالت ایندیانا و ارویل در ۱۹ اوت سال ۱۸۷۱ در زایتون ایالت اوهایو به دنیا آمد. پدر آن‌ها، میلتون رایت اسقف کلیسا بود و عموما برای سفرهای تبلیغی کلیسا در سفر بود. در سال ۱۸۷۸ او یک هلیکوپتر اسباب‌بازی برای پسران خود به سوغات آورد که برادران رایت، از آن به‌عنوان جرقه‌ی علاقه به صنعت پرواز یاد می‌کنند.

هر دو برادر تا مقطع دبیرستان تحصیل کردند اما هیچ‌گاه مدرک دیپلم دریافت نکردند. نقل مکان و مهاجرت ناگهانی خانواده در سال ۱۸۸۴، باعث شد تا ویلبر که چهار سال در دبیرستان تحصیل کرده بود، موفق به دریافت مدرک دیپلم نشود. البته این مدرک در ۱۶ آوریل ۱۹۹۴ به او اهدا شد!

ویلبر رایت در دوران نوجوانی علاقه‌ی زیادی به ورزش داشت. یک حادثه در سال ۱۸۸۶ و در حین بازی هاکی باعث شد که او دندان‌های جلویی‌اش را از دست بدهد و با وجود جزئی بودن صدمه، انگیزه‌اش را برای ادامه‌ی فعالیت ورزشی از دست داد. او در سال‌های بعدی بیشتر در خانه بود و از مادر بیمارش پرستاری می‌کرد. علاوه‌بر آن، ویلبر زمانش را در کتابخانه‌ی پدر می‌گذراند و درکنار مطالعه، کمک‌های شایانی به پدرش می‌کرد.

ارویل در سال ۱۸۸۹ که سال پایانی تحصیلات دبیرستان بود، مدرسه را رها کرد تا یک کسب‌و‌کار در زمینه‌ی چاپ و انتشار شروع کند. او به کمک برادرش ویلبر، توانسته بود یک دستگاه چاپ بسازد. ویلبر نیز پس از مدتی به کسب‌و‌کار انتشار ملحق شد و این دو برادر، یک هفته‌نامه با نام West Side News تأسیس کردند. در این هفته‌نامه، ارویل به‌عنوان ناشر و ویلبر به‌عنوان سردبیر مشغول به کار بودند. در آوریل سال ۱۸۹۰، هفته‌نامه‌ی آن‌ها به روزنامه تبدیل شده و تحت عنوان The Evening Item چاپ شد. البته چاپ این روزنامه تنها چهار ماه عمر داشت. پس از آن، برادران رایت تصمیم گرفتند کسب‌و‌کار خود را تجاری‌تر کرده و سفارشات دیگران را چاپ کنند. اولین مشتری آن‌ها پائول لارنس دانبار بود که هفته‌نامه‌ی Dayton Tattler را در چاپخانه‌ی برادران رایت چاپ می‌کرد.

دوچرخه سازی

در دهه‌های ۱۸۸۰ و ۱۸۹۰، صنعت دوچرخه سازی از محبوبیت بالایی برخوردار شد. برادران رایت در دسامبر سال ۱۸۹۲، فروشگاه و تعمیرگاه دوچرخه خود را با نام Wright Cycle Company تأسیس کردند. کسب‌و‌کار آن‌ها به قدری رونق گرفت که در سال ۱۸۹۶ تولید دوچرخه‌هایی با برند خود را شروع کردند. آن‌ها از این کسب‌و‌کار برای پیگیری علاقه‌ی خود به پرواز استفاده کردند. در میانه‌ی دهه‌ی ۱۸۹۰ بود که برادران رایت با دیدن تصویر و مقالاتی در ارتباط با طراحی‌های گلایدر مخترع آلمانی، اوتو لیلینتال آشنا شدند.

سال ۱۸۹۶، صنعت هواپیما دستخوش سه اتفاق تاریخی شد. ساموئل لنگلی، توانست هواپیمای بدون سرنشینی را به کمک موتور بخار به پرواز در بیاورد. در میانه‌ی سال، اوکتاو چانوت به کمک تعدادی داوطلب، چند نمونه گلایدر را در ساحل میشیگان آزمایش کرد. اتفاق سوم نیز در ماه اوت افتاد و لیلینتال در آزمایش یکی از گلایدرهایش از دنیا رفت. برادران رایت این سه اتفاق و خصوصا مرگک لیلینتال را جرقه‌ای برای شروع تحقیقات در صنعت هواپیما می‌دانستند. 

تحقیقات در مورد هواپیما

در سال ۱۸۹۹، ویلبر نامه‌ای به مؤسسه‌ی تحقیقاتی اسمیتسونین نوشت و از آن‌ها اطلاعاتی در مورد هواپیما در خواست کرد. لنگلی یکی از دانشمندانی بود که در این مؤسسه فعالیت می‌کرد. برادران رایت با استفاده از اطلاعات دریافت شده که طرح‌هایی از سر جورج کیلی، چانوت، لیلینتال، لئوناردو داوینچی و لنگلی بود، تحقیقات آزمایشی خود را شروع کردند.

پس از رسیدن به موفقیت‌هایی در طراحی و آزمایش، برادران رایت همیشه چهره‌ای متحد از خود نشان می‌دادند و اعتبار اختراعشان را به‌طور مساوی تقسیم می‌کردند. البته در سال‌های ابتدایی یعنی ۱۸۹۹ و ۱۹۰۰، ویلبر بیشتر خودش را طراح و مخترع می‌نامید؛ اما در ادامه ارویل نیز به‌صورت عمیق در گیر آزمایش‌ها شد و در تمام جلسات و سخنرانی‌ها، لفظ «اختراع من» به «اختراع ما» تبدیل شد. مورخان بر این باورند که در این گروه دونفره، از ابتدا ویلبر نقش رهبر و معرفی کننده را ایفا می‌کرده است.

برادران رایت همزمان با تعدادی مخترع دیگر، روی پیشبرد طراحی‌ها و اختراعات صنعت هواپیما کار می‌کردند. آن‌ها که ارادت خاصی به لیلینتال داشتند، روی طراحی‌های او کار کردند و تمرکز خود را روی کنترل هواپیما گذاشتند. به عقیده‌ی برادران رایت، مشکل کنترل هواپیما، ضلع سوم مشکلات تحقق رویای پرواز بود. دو مشکل دیگر، موتور محرک و بال‌ها بودند که مخترعین دیگر با جدیت روی آن کار می‌کردند. رقیبان برادران رایت اکثرا تمرکز خود را روی توسعه‌ی موتور هواپیما گذاشته بودند و نمونه‌هایی کاربردی نیز تولید کرده بودند.

این زوج مخترع با وجود تأیید آزمایش‌ها و تلاش‌های لیلینتال برای رسیدن به کنترل پایدار هواپیما، ایده‌ی او در مورد کنترل حرکت با استفاده از وزن بدن را تأیید نمی‌کردند. آن‌ها تلاش می‌کردند تا روشی پایدارتر برای کنترل هواپیما پیدا کنند. تحقیقات تجربی برادران رایت آن‌ها را به این نتیجه رساند که پرنده‌ها با تغییر زاویه‌ی انتهای بال‌هایشان، جهت پرواز را به چپ و راست یا بالا و پایین تغییر می‌دهند. آن‌ها با ترکیب این کشف و تجربیاتشان در صنعت دوچرخه، سیستمی با عنوان «انحراف بال» برای کنترل هواپیما ابداع کردند. برادران رایت برخلاف دیگر محققین که روی پرواز پایدار تلاش کرده و بال‌ها را به سمت بالا طراحی می‌کردند، بر این عقیده بودند که خلبان باید کنترل کاملی روی پرواز داشته باشد و به همین دلیل، اولین نمونه‌ی خود را با بال‌های رو به پایین طراحی کردند. بال‌های رو به پایین برای پرواز پایدار دشوار هستند اما در عوض، دربرابر نیروی باد مقاوت و پایداری بیشتری از خود نشان می‌دهند. اولین نمونه‌ از هواپیمای ساخت این دو برادر در سال ۱۹۰۳ آماده شد.

پروازهای آزمایشی

ولیبر رایت در ژوئیه ۱۸۹۹، یک نمونه‌ی آزمایشی کایت را برای آزمایش سیستم انحراف بال طراحی کرد. فاصله‌ی بال‌های این نمونه در حدود ۱.۵ متر بود و بال‌ها با استفاده از پولی و کابل، تغییر زاویه می‌دادند. تغییر زاویه‌ی بال‌ها موجب چرخش نمونه به چپ و راست می‌شد. کنترل این چرخش به وسیله‌ی دو چوب در دستان خلبان بود.

پس از آزمایش این نمونه، برادران رایت برای اجرای آزمایش با گلایدرهای دارای خلبان، به منطقه‌ی کیتی هاوک رفتند. آن‌ها برای انتخاب این منطقه با اکتاو چانوت مشورت کردند.

گلایدر

در خلال این سال‌ها، برادران رایت با مطالعه‌ی تحقیقات محققین پیشین، گلایدر خود را طراحی و آزمایش کردند. گلایدر برادران رایت با الوارهای تراشیده شده و منحنی شکل ساخته شده بود. آن‌ها با مطالعه‌ی تحقیقات لیلینتال به این نکته رسیدند که این نوع از الوار بهتر از الوار مسطح در پرواز عمل خواهد کرد. علاوه‌بر آن، سیستم کنترل زاویه نیز در جلوی بال‌ها تعبیه شده بود. گلایدر برادران رایت دارای دو طبقه بال بود که با طراحی شبیه به طراحی پل به هم متصل می‌شدند.

آزمایش‌ها برادران رایت با گلایدرهای اولیه، موفقیت آنچنانی نداشتند. این پروازهای آزمایشی عموما در مسافت کوتاه به پایان می‌رسیدند یا گلایدر بدون سرنشین، سقوط می‌کرد. پس از مدتی آن‌ها به معادلاتی که برای محاسبه‌ی نیروی بلند کردن گلایدر استفاده می‌شد، شک کردند. این معادلات توسط جان اسمیتون، دانشمند بریتانیایی کشف شده و ثابتی با نام اسمیتون نیز در داخل خود داشتند. لیلینتال نیز از همین معادلات در آزمایش‌ها خود استفاده کرده و آن‌ها را منتشر کرده بود.

پس از مدتی، این دو برادر تصمیم گرفتند که با ساخت یک تونل باد، معادلات محاسبه‌ای را به‌صورت تجربی آزمایش کرده و ثابت دقیق اسمیتون را کشف کردند. آن‌ها یک تونل باد کوچک درست کردند و گلایدرهای خود را با قطعات دورریختنی دوچرخه‌ها ساختند این تونل باد و نتایج و تصاویری که از آن استخراج شد، قدم بزرگی در پیشبرد اهداف این دو برادر بود. در ۱۸ سپتامبر ۱۹۰۱، ویلبر به شیکاگو سفر کرد و بنا به دعوت چانوت، در کنفرانس انجمن غربی مهندسان شرکت کرد. او در این کنفرانس نتایج آزمایشاتش روی گلایدرها را توضیح داد.

سرانجام در هشتم اکتبر سال ۱۹۰۲، برادران رایت به یک طراحی نهایی در مورد بال‌ها و سیستم کنترل گلایدر رسیدند. آن‌ها برای رسیدن به این موفقیت، نزدیک به ۱۰۰۰ پرواز باگلایدر انجام دادند و موفق‌ترین آن‌ها تا حدود ۱۹۰ متر پرواز کرد. سیستم کنترلی نیز در خلال این پروازها بهبود یافت و در ۲۳ مارس سال ۱۹۰۳، این زوج مخترع، سیستم کنترلی خود را با نام «ماشین پرنده» برای ثبت پتنت ارائه کردند.

هواپیمای موتوردار

برادران رایت در سال ۱۹۰۳، هواپیمای موتوردار خود را با نام Wright Flyer I ساختند. آن‌ها از چوب کاج و پوشش کتان برای ساخت بال‌ها استفاده کردند و پروانه‌های هواپیما را نیز از چوب ساختند. موتور این هواپیما در کارگاه تعمیر دوچرخه ساخته شد و از گازوئیل به‌عنوان سوخت استفاده می‌کرد. برای سبک شدن موتور، از ریخته‌گری آلومینیم برای ساخت آن استفاده شد. درنهایت نمونه‌ی موتوردار هواپیمای برادران رایت با هزینه‌ای کمتر از هزار دلار ساخته شد. فاصله‌ی بال‌های این هواپیما ۱۲.۳ متر، وزن آن ۲۷۴ کیلوگرم و قدرت موتور ۸۲ کیلوگرمی آن، ۱۲ اسب‌بخار بود.

برادران رایت در مجموع چهار پرواز با این نمونه انجام دادند و پس از پرواز آخر، باد شدیدی که در منطقه وزید، باعث شد که Flyer آسیب جدی ببیند و دیگر قادر به پرواز نباشد. این هواپیما پس از تعمیری که ارویل روی آن انجام داد برای نمایش به مناطق مختلف ایالات متحده‌ی آمریکا ارسال شد و درنهایت در سال ۱۹۴۸، به موزه‌ی مؤسسه‌ی اسمیتسونین اهدا شد.

چالش‌های ثبت اختراع

برادران رایت در سال‌های پس از اولین پرواز موفق، تلاش می‌کردند تا اختراع خود را به‌صورت قانونی ثبت کرده و حق امتیاز استفاده از آن را کسب کنند. آن‌ها که کسب‌و‌کار دوچرخه را نیز به خاطر این اختراع تعطیل کرده بودند، برای کسب درآمد از فعالیت جدید، نیاز به ثبت اختراع و قانونی کردن فعالیت داشتند. از طرفی این دو از دزدیده شدن طرحشان ترس داشتند و در پروازهای طولانی بعدی، تعداد کمی خبرنگار را بدون اجازه‌ی عکاسی دعوت کردند.

برادران رایت برای قانونی کردن فعالیت و کسب حق اختراع، دست به ارسال نامه به دولت‌های فرانسه، انگلستان و آلمان زدند. آن‌ها در نامه‌های خود عنوان کردند که در صورت عقد قرارداد، می‌توانند «ماشین پرنده» خود را به این دولت‌ها بفروشند. از طرفی دولت‌های مخاطب به خاطر کمبود مستندات اختراع، حاضر نبودند پیش از رویت نتیجه قراردادها را امضا کنند. دولت آمریکا نیز که به‌تازگی سرمایه‌ای هنگفت را روی آزمایش‌ها لنگلی از دست داده بود، حاضر نبود برای ادعای دو جوان دوچرخه‌ساز ناشناس ریسک کند. این دلایل باعث شد تا برادران رایت در ادامه با احتیاط و حفظ اطلاعات بالا فعالیت کنند درحالی‌که رقیبان آن‌ها در صدر اخبار بودند و از شهرت ابایی نداشتند.

رسانه‌های اروپایی و خصوصا فرانسه نیز تهمت‌های زیادی به این دو برادر زدند. آن‌ها ادعا می‌کردند که زوج رایت نتوانسته پرواز کند و تنها در این مورد بلوف می‌زند. البته پس از اینکه در سال ۱۹۰۸ اولین پرواز رایت‌ها در فرانسه انجام شد، رسانه‌های مدعی عذرخواهی کردند.

درنهایت پس از اینکه ارتش آمریکا علاقه‌ای به ادعاهای برادران رایت نشان نداد، آن‌ها تمرکز خود را روی دولت فرانسه گذاشتند. در سال ۱۹۰۷ ملاقاتی خصوصی با سیاسیون و تجار فرانسه ترتیب داده شد و ویلبر توانست آن‌ها را تا حدودی متقاعد کند. علاوه‌بر آن، او در فرانسه با یک افسر ارتش آمریکا دیدار کرد که این دیدار، زمینه را برای ملاقات حضوری با مقامات نظامی آمریکا فراهم کرد. سال ۱۹۰۸ زمانی بود که برادران رایت با موفقیت دو قرارداد با دولت‌های آمریکا و فرانسه امضا کنند. این امضای قرارداد و شروع آزمایش‌ها عملی، پوشش رسانه‌ای زیادی را متوجه اختراع برادران رایت کرد.

یکی از پروازهای به‌یادماندنی این دو برادر در ۲۵ می سال ۱۹۱۰ انجام شد. در این پرواز آن‌ها برای اولین‌بار و تنها بار به‌صورت همزمان سوار بر هواپیما بودند. در این پرواز ۶ دقیقه‌ای ارویل خلبان بود و ویلبر به‌عنوان مسافر او را همراهی می‌کرد. پرواز خانوادگی بعدی خانواده‌ی رایت نیز توسط ارویل انجام شد و پدر ۸۲ ساله‌ی آن‌ها به‌عنوان مسافر او را همراهی می‌کرد.

پس از موفقیت در ثبت و انجام قرارداد با دولت‌های فرانسه و آمریکا، ادعاهای قانونی علیه برادران رایت قوت گرفت. برخی شرکت‌ها نیز با نقض پتنت این دو نفر، اقدام به ساخت و فروش هواپیما کردند. درنهایت دادگاه‌های آمریکا رای را به سود برادران رایت دادند و آن‌ها توانستند جریمه‌ی زیادی از شرکت‌های ناقض حقوق دریافت کنند. این دعواهای حقوقی تاحدودی چهره‌ی این قهرمانان را در چشم مردم خدشه دار کرد. البته طرفداران آن‌ها، مبارزه برای دریافت جریمه را حق طبیعی آن‌ها و پاداش سال‌ها تلاش می‌دانستند.

برادران رایت پس از حل‌و‌فصل دعواهای حقوقی، شرکت ساخت هواپیمای خود را به نام Wright Company تأسیس کردند. به خاطر کم بودن مشتری برای هواپیما، آن‌ها تعدادی خلبان استخدام کردند تا با پروازهای موفق، هواپیماهای آن‌ها را تبلیغ کنند. شرکت رایت اولین محموله‌ی هوایی را در هفتم نوامبر سال ۱۹۱۰ تحویل داد و پنج هزار دلار بابت آن دریافت کرد. این پرواز در مسافت ۱۰۵ کیلومتری از دایتون تا کلمبوس انجام شد.

علاوه‌بر شرکت رایت، این دو برادر مدرسه‌ی پروازی هافمن را نیز تأسیس کردند. این آموزشگاه در خلال سال‌های ۱۹۱۰ تا ۱۹۱۶، حدود ۱۱۵ خلبان تربیت کرد. وظیفه‌ی آموزش در این آموزشگاه بر عهده‌ی ارویل بود.

زندگی شخصی و مرگ

ویلبر و ارویل رایت هیچ‌گاه ازدواج نکردند. ویلبر رایت پس از پروازی آموزشی در سال ۱۹۱۱، دیگر هیچ‌گاه پرواز نکرد. او وظیفه‌ی مدیریت شرکت و حل‌و‌فصل دعواهای حقوقی را بر عهده گرفت و اکثر زمان‌ها در مسافرت میان اروپا و آمریکا بود.

ویلبر در این دوران فشار زیادی را تحمل می‌کرد و افسوس می‌خورد که زمان باارزش را به‌جای تحقیقات، باید صرف دعواهای حقوقی کند. او در مسافرتی در سال ۱۹۱۲ بیمار شد و بیماری‌اش در ادامه‌ی سال پیشرفت کرده و به تب تیفوئید تبدیل شد. ویلبر رایت در ۳۰ می سال ۱۹۱۲ در منزل خانوادگی از دنیا رفت. پدرش در مورد او اینگونه نوشته است:

یک زندگی کوتاه، مملو از اتفاقات و با عقل و خردی خستگی‌ناپذیر. او اشتیاقی غیرقابل وصف داشت، اعتماد به نفسی مثال زدنی و فروتنی بسیاری داشت. او حقیقت را به روشنی پیدا می‌کرد و با پایداری به‌دنبال آن می‌رفت.

ارویل رایت در سال ۱۹۱۵ شرکت رایت را فروخت. او آخرین پرواز خود را در سال ۱۹۱۸ با یک هواپیمای مدل B شرکت به انجام رساند. او پس از بازنشستگی از پرواز درموقعیت‌های مدیریتی زیادی مشغول به کار شد. از انجمن‌های معتبری که ارویل در آن‌ها خدمت کرده می‌توان به کمیته‌ی مشاوران صنعت هواپیما (NACA)، آژانس سابق ناسا و تالار بازرگانی صنایع هوایی (ACCA) اشاره کرد.

ارویل رایت در ۳۰ ژانویه‌ی سال ۱۹۴۸ از دنیا رفت. این دو برادر در مقبره‌ی خانوادگی رایت در وودلند دایتون در ایالت اوهایو دفن شده‌اند.

همیشه می‌توانید ازطریق موتور جستجوی پرواز کجارو ارزان‌ترین بلیط هواپیما به مقصد مورد نظرتان را بیابید و به آسانی آن را از فروشنده‌های معتبر خریداری کنید.