آیا پروژه‌ی خودروی گوگل دچار مشکلات بنیادی شده است؟

کمپانی گوگل برای چندین سال در حال پژوهش و آزمایش روی خودروهای خودران بوده است. هرچند که خود فناوری خودروهای بدون راننده از سوی گوگل یک فعالیت پیشتازانه به شمار می‌رود، اما برخی مشکلات بنیادی نیز در این میان وجود دارد که گوگل را کاملا به چالش خواهد کشید. در این گزارش به بررسی کلی برخی مشکلات بنیادی مرتبط با پروژه‌ی خودرو گوگل می‌پردازیم.

قوانین سخت‌گیرانه در ایالات متحده، گوگل را بر آن داشته تا درباره‌ی چگونگی توسعه‌ی فناوری خودروهای بدون راننده‌ی خود تجدید نظر کند. این احتمال وجود دارد که خودروی گوگل (Google Car) که در طی سال‌های اخیر به کرات به آن پرداخته شده، به انتهای مسیر خود رسیده باشد. چنین احتمالی با در نظر داشتن اینکه کریس اورمسون (Chris Urmson) به عنوان فردی که پروژ‌ی خودروی گوگل را برای ۷ سال سرپرستی می‌کرده، در آغاز ماه آگوست سال جاری از سمتش استعفا داده، قوت بیشتری به خود می‌گیرد.

 خروج وی از گوگل به منظور پیوستن  به یک گروه مرتبط با صنعت خودروسازی صورت گرفته است. بر پایه‌ی یادداشتی که تحلیلگران خودرو در بانک سرمایه‌گذاری Evercore ISI ارسال کرده بودند، می‌توانیم با اطمینان بپذیریم که پروژه‌ی خودروی گوگل به وضوح دچار مشکل شده است. در آن یادداشت اشاره شده است که:

پروژه‌ی خودروی بدون راننده‌ی گوگل به احتمال زیاد به آن اندازه‌ای که بسیاری از افراد باور داشتند، پیشرفته نبوده است.

 اورمسون در سخنرانی خود در کنفرانسی در آستین تگزاس که اوایل سال جاری پیرامون زمان‌بندی پروژه برگزار شده بود، گفت:

ما با چه سرعتی می‌توانیم چنین محصولی را به دست مردم برسانیم؟ اگر شما روزنامه‌ها را خوانده باشید، شاید زمان سه سال یا حتی سی سال را برای این پرسش دیده باشید. و من اینجا هستم تا صادقانه به شما بگویم که زمان مورد نیاز ما شاید چیزی بین این دو باشد.

 شاید یکی از دلایل خروج اورمسون این باشد که پروژه‌ی خودروی گوگل در سپتامبر سال گذشته با استخدام مدیر سابق هیوندای جان کرافسیک (John Krafcik) به عنوان مدیر عامل پروژه‌ی خودروی بدون راننده‌ی گوگل، به نوعی به یک نقطه‌ی برگشت فلسفی درباره‌ی روند خود رسیده بود.

گوگل همچنین به تازگی قراردادی را با فیات-کرایسلر برای ساخت نمونه‌های اولیه‌ی خودروهای خودران بر پایه‌ی خودروی کرایسلر پاسیفیکا MPV این کمپانی بسته است. همه‌ی این موارد نشان می‌دهد، هر ایده‌ای پیرامون اینکه کمپانی گوگل بخواهد خودروی خودرانش را در حال حاضر وارد خط تولید کند بعید به نظر می‌رسد.

 شاید هم ایجاد یک پیوند محکم با صنعت خودرو اجتناب‌ناپذیر بوده باشد. به رغم زمان صرف شده روی آزمایش و توسعه، باید اشاره کنیم که خودروهای بدون راننده‌ی گوگل، پیمایش مسافتی به مقدار ۱.۷ میلیون مایل را تا تابستان امسال ثبت کرده‌اند. در یک تضاد بسیار محسوس با این رقم، تسلا ادعا کرده است که در ماه مه سال جاری، رانندگان خودروهای این کمپانی تا میزان مجموع ۱۰۰ میلیون مایل را با حالت عملکرد رانندگی اتوماتیک یا اتوپایلت (Autopilot) مورد سنجش قرار داده‌اند. مشخصا این مقدار به هیچ وجه نزدیکی با مسافت طی شده‌ی خودرهای کاملا خودران کمپانی گوگل ندارد و همین امر به عنوان یک نقطه‌ی ضعف بزرگ برای تلاش‌های خودروی گوگل در راستای تبدیل شدن از وسیله‌ای آزمایشی به یک خودروی مستقل به شمار می رود.

علاوه بر این، نه تنها اتومبیل‌های گوگل نتوانسته‌اند بیش از سرعت کنترل شده‌ی ۴۰ کیلومتربرساعت حرکت کنند، بلکه از سویی برای آزمایش کاملا مستقل این خودروها در جاده‌های عمومی نیز روند قانونی تا سال ۲۰۱۱ برای قانونی شدن تردد این خودروها در جاده‌های عمومی با تغییر قانون محلی مربوطه در ایالت نوادا به طول انجامیده بود. گفتنی است که ایالت کالیفرنیا به عنوان ایالت خانگی کمپانی گوگل، تا امسال قوانین مربوطه را تغییر نداده بود و با همه‌ی این اوصاف در حال حاضر تنها در ۴ ایالت از کل امریکا، تردد خودروهای گوگل در سطح مسیرهای عمومی مجاز است.

 با این حال، مقررات کالیفرنیا شامل یک بند بسیار مهم است که شاید همین بند بتواند به راحتی مشکلات بنیادی را برای خودروی گوگل ایجاد کند. بر اساس ماده‌ی ۳.۷ بند ۲۲۷.۱۸ از قانون، بیان شده است که:

سازنده‌های خودرو مجاز نیستند که هیچ کدام از وسیله‌های نقلیه‌ی خودران را در ایالت کالیفرنیا در هنگام نبود راننده روی صندلی راننده در جاده‌های عمومی تردد دهند. رانندگان یا باید در حال نظارت بر عملکرد سیستم خودران باشد و بتواند در هر لحظه در صورت نیاز روی خودرو کنترل فیزیکی داشته باشد، یا اینکه به طور معمول در حین رانندگی روی خودرو کنترل فیزیکی داشته باشد.

 نیاز اساسی خودروهای خودران این است که یک سیستم فرمان و پدال ترمز معمولی داشته باشند و این امر خود یک مانع عمده برای خودروی خودران گوگل تلقی می‌شد. از سویی مشخص شده که اورمسون در یک لابی سیاسی در تلاش برای لغو این بند از قانون درگیر بوده است. خروج او احتمال لغو این بند را بسیار کم می‌کند، به خصوص وقتی که بدانیم تولیدکنندگان عمده‌ی خودرو در حال حاضر اتومبیل‌های معمولی مجهز به تکنولوژی خودران را تست می‌کنند. از این میان می‌توان به خودروهای نمونه اولیه‌ی همچون آئودی A5 و A7 اشاره کرد.

 اما با وجود جدایی اورمسون و همچنین موانع قانونی، پروژه‌ی گوگل همچنان خود را متعهد به ارائه‌ی خودروی خودران نهایی و مناسب می‌داند. با توجه به مصاحبه‌ی اخیر بلومبرگ با رئیس جدید پروژه کرافسیک می‌توان به این امر پی برد.

 او در گفته‌های خود به تصادف مرگبار اخیری که یکی از خودروهای تسلا در حالت اتوپایلت داشته اشاره کرده است و باور دارد که این دست مشکلات در هنگام استفاده از حالت خودران «سطح دوم» به وجود می‌آیند.

 کرافسیک اظهار کرد که گوگل چنین ترکیبی از کروز کنترل راداری و سیستم خط نگه‌دار (lane keeping system) را در سال ۲۰۱۲ آزمایش کرده و مشخص شده که رانندگان می‌توانند از محل خود جدا شده و حتی پیام کوتاه ارسال کنند و یا اینکه روی صندلی‌های عقب بنشینند.

 کرافسیک باور دارد که هدف و تمرکز اصلی کمپانی گوگل روی سیستم خودران در سطح نهایی است و چنین سیستمی هنوز هم بهترین نتیجه را در میان سایر سیستم‌های موجود ارایه می‌دهد. او همچنین اشاره می‌کند که مقررات جدید و سخت‌گیرانه‌ی کالیفرنیا درباره‌ی اینکه راننده‌ی خودروهای خودران در آینده باید یک گواهینامه‌ی رانندگی ثانویه نیز برای استفاده از خودروی خودران داشته باشد نیز از مشکلات پیش روی گوگل است.

وی همچنین اعلام کرد که گوگل در معامله‌ی خود با گروه فیات-کرایسلر خواستار ۱۰۰ نمونه از خودروهای نمونه اولیه‌ی پاسیفیکای خودران شده‌اند تا به این ترتیب ناوگان خودروهای مربوط به تست کمپانی دو برابر شود. در کنار همه‌ی این اظهارات او همچنین اذعان می‌کند که ساخت یک خودرو در هر صورت چالش قابل توجهی است. کرافسیک در این باره می‌گوید:

گوگل اکنون پی برده است که ساخت یک خودروی کامل واقعا کار سختی است. ما نمونه‌ی کوچکی ساخته‌ایم که به ما یک تجسم کلی از پیچیدگی کار داده است.

 بنابراین، در حالی که ممکن است طرح مستقل خودروی گوگل شکست خورده باشد؛ اما پروژه‌ی کارگذاری تکنولوژی بدون راننده‌ی گوگل در مدل‌های آینده‌ی سازندگان انبوه به هیچ عنوان شکست نخورده و به مسیرش ادامه خواهد داد.

یکی دیگر از چالش‌های بزرگ پیش روی پروژه خودروی گوگل این است که آیا نقشه‌برداری پایه‌ای گوگل می‌تواند برای رانندگی خودکار استفاده شود یا خیر. بسیاری از اهالی صنعت باور دارند که پاسخ این پرسش منفی است. به همین دلیل است که یک سامانه‌ی نقشه‌برداری از نوکیا با نام HERE Maps توسط دایملر، آئودی و بی‌ام‌و خریداری شده است.

نقشه‌های گوگل در واقع نوعی از نقشه‌های راهنمای الکترونیکی دوبعدی هستند. دستگاه اجراکننده‌ی نرم‌افزار مرتبط با Maps در واقع با ماهواره‌های GPS ارتباط بر قرار کرده و موقعیت خودرو را روی جاده با «ناوبری کور» تشخیص می‌دهد. چنین کاری به این سادگی نمی‌تواند انجام شود، زیرا شبکه‌های جی پی اس شهری دارای دقتی به میزان تنها ۱۵ متر هستند.

 اگر چه این سیستم در طی این سال‌ها به قدری آبدیده و آزموده شده که بتواند به خوبی به عنوان سیستم ناوبری معمولی به کار رود. ولی به هیچ وجه برای استفاده در یک خودروی خودران مناسب نیست. به تعبیری این سیستم را نمی‌توان حتی در رده‌ی تا حدودی هوشمند نیز برای این کاربرد قرار داد. سیستم فعلی نمی‌تواند دقت مورد نیاز برای راهبری خودروی خودران را در جاده فراهم کند و از سویی توانایی سازگاری و کارکرد با دوربین‌های روبه‌جلو (forward facing) را برای تشخیص مسیر پیش رو و همچنین شناسایی موانع غیرمتحرکی همانند تاسیسات کنار جاده و چراغ‌های راهنمایی را ندارد. به همین دلیل خودروهای آزمایشی گوگل به لیدار مجهز شدند. لیدار نوعی از سیستم رادار مبتنی بر لیزر برای تشخیص مسیر پیش رو در حالت سه‌بعدی است.

شبکه‌ی نقشه‌برداری HERE یک گام رو به جلوی بزرگ و در عین حال بهتر از نقشه‌های گوگل است. این کمپانی برای طراحی نقشه‌ی غرب اروپا به عنوان نوعی از معدن پدیده‌های سه‌بعدی، از سیستم لیدار استفاده کرده است. با سیستم مذکور نه تنها جاده ها، بلکه پیاده‌روها و نماهای ساختمان‌ها نیز نقشه‌برداری می‌شوند. هنگامی که یک اتومبیل تجهیز شده با سیستم HERE در چنین «معدنی» تردد کند، می‌توانند از دقتی به میزان ۱۰ سانتی‌متر برخوردار شوند که یک مقدار ایده‌آل برای خودرهای خودران به شمار می‌رود.