احساس تنهایی تا حدودی به ژن ها بستگی دارد

تحقیقات جدید نشان داده‌ که نه تنها وضعیت اجتماعی ما، بلکه ژن‌هایی که با آن‌ها متولد شده‌ایم هم در احساس تنهایی‌مان دخالت دارند. در حالی که عوامل محیطی قطعا نقش بیشتری ایفا می‌کنند، یک مطالعه‌ی جدید با شرکت بیش از ۱۰/۰۰۰ نفر نشان داده است که تنهایی می‌تواند تا حدودی ارثی باشد.

تنهایی باعث و بانی انواع مشکلات در سلامت جسم و روان به حساب می‌آید و یکی از عوامل مهم در مرگ زودرس است. از این رو دانشمندان مشتاق شده‌اند تا درباره‌ی منشا تنهایی مطالعات بیشتری داشته باشند تا قدم‌های موثرتری در پیشگیری از آن بردارند. از این رو یکی از موضوعات مورد علاقه‌ی این تیم تحقیقاتی آن است که موضوع تنهایی را از نظر ژنتیکی بررسی کنند.

"آبراهام پالمر" (Abraham Palmer) روانپزشک دانشگاه کالیفرنیا و سرپرست تیم می‌گوید: "ما می‌خواهیم بدانیم که آیا احتمال تنها ماندن یک فرد نسبت به دیگر افراد در شرایط مشابه، می‌تواند منشا ژنتیکی داشته باشد؟"

او افزود: "برای مثال دو نفر را در نظر بگیرید که تعداد دوستان نزدیک و اعضای خانواده‌ی آن‌ها یکسان است. ممکن است یکی از آن‌ها روابط اجتماعی قابل قبولی داشته باشد حال آن که برای دیگری اینطور نباشد و این تفاوت همان چیزی است که از آن به عنوان استعداد تنهایی ژنتیکی یاد می‌کنیم."

پژوهشگران طی یک مطالعه‌ی طولی در حوزه‌ی سلامت، ۱۰۷۶۰ نفر از افراد ۵۰ سال و بالاتر از آن را تحت نظر قرار دادند تا ارتباط بین تنهایی و ژنتیک را بررسی کنند. آن‌ها بر اساس داده‌های به دست آمده، تخمین زدند که ۱۴ تا ۲۷% خطر ابتلا به تنهایی می‌تواند ناشی از ژنتیک باشد. این مقدار از درصد تحقیق قبلی که جمعیت آماری کوچک‌تری را در برمی‌گرفت، کم‌تر بود اما نمی‌توان آن را عدد ناچیزی تلقی کرد.

در نظرسنجی‌های صورت گرفته به "تنهایی" اشاره‌ای نشد چرا که اغلب مردم تمایلی ندارند که خود را تنها بدانند. در عوض، از شرکت کنندگان سوال شد که هر چند وقت یک بار احساس می‌کنند که در زندگی فاقد همراه و همنشین هستند؟ هر چند وقت یک بار احساس طردشدگی می‌کنند؟ و هر چند وقت یک بار احساس می‌کنند که از دیگران جدا افتاده‌اند؟ در نتایج حاصل مواردی چون سن، جنسیت و وضعیت تاهل در نظر گرفته شد. (به طور کلی افراد متاهل نسبت به مجردها کم‌تر احساس تنهایی می‌کردند).

تیم تحقیقاتی، DNA شرکت‌کنندگان را هم با یکدیگر مقایسه کرد تا الگوهایی بین احساس تنهایی و مناطق خاص ژنتیکی برقرار کند. پژوهشگران در بررسی ژنتیکی اول به دنبال پیدا کردن ارتباط عامل تنهایی با ژن‌ها بودند و در مرحله‌ی بعد به دنبال شواهدی بودند تا نشان دهد که چه خطرات ژنتیکی خاصی در زمینه‌ی ابتلا به افسردگی و بیماری‌های روان‌پریشی وجود دارد.

در حال حاضر، پالمر و تیم همراهش این فرضیه‌ی اولیه را مطرح کرده‌اند که تنهایی می‌تواند یک سیستم هشداردهنده‌ی بیولوژیکی باشد: زنگ هشداری که وقتی در تعاملات اجتماعی قرار نداریم بدن را مطلع می‌کند.

در حالی که باید تحقیقات بیشتری در این زمینه صورت گیرد، شواهد نشان می‌دهد که بعضی افراد از بدو تولد تمایل بیشتری به تنهایی دارند.