والدینی با سن بالای هفتاد سال فرزندانی با طول عمر بیشتری دارند

هر مقداری که پدر و مادر ما زندگی کنند، به احتمال زیاد خودمان نیز به همان اندازه امید به زندگی بیشتری خواهیم داشت و به احتمال بیشتر، ما نیز در دهه‌ی شصت و هفتاد سالگی از زندگی خود بدن سالم‌تری خواهیم داشت. داشتن پدر و مادری که عمر طولانی‌تری دارند بدان معناست که ما نرخ بسیار پایین‌تری از طیف وسیعی از آسیب‌های قلبی و برخی سرطان‌ها را در بدن خود خواهیم داشت.

 این مطالعه‌ی گسترده که بودجه‌ی آن توسط شورای تحقیقات پزشکی تامین شده و شامل تقریبا ۱۹۰ هزار نفر از شرکت‌کنندگان در بیوبانک انگلستان است، در نوع خود بزرگترین مطالعه‌ای است که در این زمینه صورت گرفته است. این پژوهش‌ها نشان داده است که در والدینی که حداقل یکی از آنها عمر بالای هفتاد سال داشته است، شانس بقای فرزند به ازای هر دهه عمر بیشتر آنان به میزان ۱۷ درصد افزایش یافته است.

 این مطالعه که در مجله آمریکایی قلب و عروق (Journal of the American College of Cardiology) منتشر شده، توسط دانشگاه اکستر صورت گرفته و شامل یک تیم بین‌المللی از دانشگاهیان دانشگاه کمبریج، مرکز سالمندی UConn و همچنین مرکز UConn Health در کانکتیکات ایالات متحده آمریکا، موسسه‌ی ملی فرانسوی بهداشت (French National Institute of Health) و موسسه هندی بهداشت عمومی (Public Health) است. این بررسی‌ها برای اولین بار به یافتن شواهدی منجر شده که نشان می‌دهد، دانستن اینکه والدین افراد در چه سنی از دنیا رفته‌اند، می‌تواند به ما در پیش‌بینی خطر ابتلای خود آن افراد، نه تنها به بیماری‌های قلبی، بلکه بسیاری از زمینه‌های دیگر قلبی و سلامتی در گردش خون کمک کند.

محققان، اطلاعات سلامت ۱۸۶ هزار فرزند میانسال با سنین ۵۵ سال تا ۷۳ سال را در یک دوره‌ی هشت ساله استفاده کردند. این گروه دریافتند، کسانی که پدر و مادرشان به مدت بیشتری زندگی کرده‌اند شمار کمتری از مسایل مرتبط با گردش خون، از جمله بیماری‌های قلبی، نارسایی قلبی، سکته‌ی مغزی، فشار خون بالا، کلسترول بالا و فیبریلاسیون دهلیزی را از خود بروز داده‌اند.

به عنوان مثال، خطر مرگ ناشی از بیماری‌های قلبی برای هر دهه در افرادی که حداقل یکی از والدین آنها بیشتر از ۷۰ سال زندگی کرده‌اند، ۲۰  درصد کمتر شده است. علاوه بر این، در افرادی که والدین آنها عمر بیشتری داشته‌اند، خطر ابتلا به سرطان تا میزان ۷ درصد کاهش یافته بود.

 اگرچه عواملی مانند سیگار کشیدن، مصرف زیاد الکل، فعالیت فیزیکی کم و چاقی هم حایز اهمیت هستند، اما از سویی طول عمر پدر و مادر هنوز هم برای پیش‌بینی خطر شروع بیماری‌ها پس از به حساب آوردن عوامل یاد شده بسیار موثر هستند. دکتر جانیس اتکینز (Janice Atkins)، محقق گروه اپیدمیولوژی و بهداشت عمومی در دانشکده پزشکی دانشگاه اکستر و نویسنده ارشد این مقاله در این باره گفت:

تا جایی که ما می‌دانیم، این بزرگترین مطالعه‌ای است که نشان می‌دهد، افرادی که پدر و مادر آنها به مدت بیشتری زندگی کرده‌اند، احتمال اینکه در سنین دهه‌ی شصت و هفتاد زندگی خود سالم بمانند نیز بیشتر است. پرسش درباره‌ی طول عمر پدر و مادر افراد می‌تواند به ما کمک کند تا بتوانیم احتمال عملکرد خوب آنها در سنین پیری و همچنین مشکلاتی مانند بیماری‌های قلبی در حال توسعه را به منظور شناسایی بیماران در معرض خطر بالاتر یا پایین تر در آن زمان و اقدام برای درمان مناسب آنها را پیش‌بینی کنیم.

 این مطالعه بر پایه‌ی یافته‌های قبلی منتشر شده توسط محققان دانشگاه دانشکده پزشکی اکستر در اوایل سال جاری صورت گرفته بود. آن مطالعه درباره‌ی وجود یک ارتباط ژنتیکی بین طول عمر پدر و مادر و خطر بیماری‌های قلبی است. آن مقاله، در ژورنال ایجینگ Aging منتشر شده است، ۷۵ هزار نفر از شرکت‌کنندگان بیوبانک در بریتانیا را مورد مطالعه قرار داده بود، و در پی آن مشخص شد که فرزندان والدینی که عمر بیشتری داشته‌اند، احتمال وجود انواع ژن‌های محافظ برای مقابله با بیماری عروق شریانی، فشار خون سیستولیک، شاخص توده‌ی بدن، کلسترول و سطوح تری گلیسرید، دیابت نوع یک، بیماری التهابی روده و بیماری آلزایمر در آنها بیشتر است. دکتر لوک پیلینگ (Luke Pilling)، نویسنده‌ی ارشد این مطالعه گفت:

این کار به ما کمک می‌کند تا گوناگونی‌های ژنتیکی را برای توضیح بهتر طولانی بودن عمر افرادی که والدینشان نیز عمر زیادی داشته‌اند، شناسایی کنیم. ما به طور برجسته‌ای توانسته‌ایم عوامل ژنتیکی مربوط به فشار خون، کلسترول و سیگار کشیدن را بیابیم و تاکید داریم که این خطرات تا چه حد مهم و اجتناب‌پذیر و قابل درمان هستند. با این حال، عوامل ژنتیکی جدیدی نیز یافته‌ایم که می‌تواند سرنخ‌های جدیدی برای کمک به ما در درک بهتر اینکه چرا داشتن پدر و مادر با عمر طولانی می‌تواند باعث مزایای سلامتی برای فرد شود، پیدا کرده‌ایم.

پروفسور دیوید ملزر (David Melzer)، که هدایت این برنامه‌ی تحقیقات را به عهده دارد گفت:

دلیل این امر مشخص نیست که چرا برخی از مردم در سنین بین شصت تا هفتاد سالگی دچار بیماری قلبی می‌شوند، در حالی که برخی دیگر این مشکلات را در مراحل دیرتری از زندگی خود تجربه می‌کنند و یا حتی به طور کامل از ابتدا به آن محفوظ می‌مانند. تحقیقات ما نشان می‌دهند، در حالی که اجتناب از عوامل خطرناک شناخته شده همانند سیگار کشیدن بسیار مهم است، همچنین عوامل دیگری که از پدر و مادر به ارث می‌رسد نیز وجود دارد. بنابراین با درک بهتر عواملی که از پدر و مادر به فرد می‌رسد، ما قادر خواهیم بود به مردم کمک کنیم تا زندگی بهتری را در دوران پیری داشته باشند.

 پروفسور جورج کوچل (George Kuchel)، یکی از همکاران این مطالعه و مدیر مرکز سالمندی UConn همچنین اشاره کرد:

این مطالعه می‌تواند زمینه‌ی لازم را برای ما فراهم کند تا واقعا بتوانیم تلاش‌های تحقیقاتی خودمان و سایر گروه‌ها را در زمینه‌ی ژروساینس (Geroscience) تقویت کنیم. این رشته در واقع به دنبال پی بردن به روابط بین زیست‌شناسی دوران پیری و بیماری‌های مربوط به سن هستند. پیری مهم‌ترین عامل خطر برای مشکلات معمول مزمن مانند بیماری‌های قلبی، آلزایمر و سرطان است که به احتمال زیاد دارای اشتراکاتی با افزایش سن نیز بوده و در نتیجه طراحی و انجام اقدامات پیشگیرانه‌ برای کاهش سرعت فرآیند پیری بیولوژیکی ممکن است شروع بیماری و ناتوانی جسمی را به تاخیر اندازد و در نتیجه به افزایش سال‌های زندگی سالم و مستقل برای سالمندان ما کمک کند.