هوش مصنوعی به تهدیدهای سایبری پایان می‌دهد

امنیت سایبری در سال‌های گذشته دستخوش تغییرات زیادی بوده است. در دهه‌ی ۱۹۹۰، استفاده از دیواره‌های آتش و محدود کردن ارتباطات به‌عنوان راهکارهای امنیت سایبری استفاده می‌شدند.

با گسترش اینترنت و ظهور مفاهیم جدیدی مانند ایمیل و وب‌سایت‌، ارتباطات گسترده‌تر شد و دیواره‌های آتش معنای اصلی خود را از دست دادند. در این زمان بود که نرم‌افزارهای آنتی‌ ویروس به‌سرعت گسترش پیدا کردند. دوران آنتی‌ ویروس هنوز هم دوران اصلی امنیت سایبری تلقی می‌شود. آنتی‌ ویروس‌ها با تشخیص تهدیدات، یک نشانه یا Signature برای آن‌ها ایجاد می‌کنند و با ارسال این نشانه به کامپیوترهایی که نرم‌افزار آنتی‌ ویروس را به‌صورت نصب‌شده دارند، آن‌ها را از خطر مورد نظر آگاه می‌کنند و جلوی گسترش آن را می‌گیرند.

مدل امنیت سایبری از زمان ظهور آنتی‌ ویروس‌ تغییری آن‌چنانی نکرده است. اما با پیشرفت تهدیدات سایبری، این مدل ناچار به تغییر جدی است. اکثر مجرمان اینترنتی تنها با یک‌بار استفاده از بدافزار خود، اطلاعات مورد نظر را جمع‌آوری می‌کنند. بنا‌بر‌این مدل نشانه‌گذاری در مقابله با این تهدیدات نمی‌تواند آن‌چنان مفید باشد. از طرفی سرعت پیدایش و رشد تهدیدات و بدافزارهای جدید نیز به‌صورت تصاعدی افزایش می‌یابد و آنتی‌ویروس‌ها دیگر نمی‌توانند مانند گذشته با آن‌ها رقابت کنند.

با گسترش یادگیری عمیق و هوش مصنوعی، توسعه‌دهندگان هوش مصنوعی می‌توانند ماشین‌هایی را برنامه‌نویسی کنند که مانند انسان فکر می‌کنند؛ اما می‌توانند مقدار زیادی اطلاعات را در زمان کوتاه پردازش کنند. توسعه‌دهندگان هوش مصنوعی امیدوارند این پدیده‌ی جدید بتواند به‌خوبی با تهدیدات سایبری مقابله کند و به همان سرعت پیدایش، با آن‌ها مبارزه کند. روش‌های قبلی، پس از حمله‌ی اولیه‌ی بدافزار، آن‌ را شناسایی و مقابله را شروع می‌کردند. در دوران جدید امید بر این است که پیش از شروع حمله توسط بدافزار، شناسایی صورت بگیرد و پیش‌گیری‌های لازم انجام شود.