دو سیاهچاله در آستانه‌ی ادغام با یکدیگر

دوگانه سیاهچاله‌ای مورد نظر PG ۱۳۰۲-۱۰۲ یکی از کاندید‌های انگشت‌شمار سیاهچاله‌های دوگانه بوده‌ است. این سامانه فشرده‌ترین جفت در بین سیاهچاله‌های شناخته شده است و این‌ دو سیاهچاله فاصله‌ای کمتر از عرض منظومه‌ی شمسی ما دارند. در کمتر از یک میلیون سال (در ادبیات نجومی تنها چشم برهم زدنی است!) هنگامی که این دو تصادم کنند و در یکدیگر ادغام شوند، انفجاری با قدرت ۱۰۰ میلیون ابرنواختر (انفجار عظیم پایان بخش پرجرم ترین ستاره‌های عالم) ایجاد خواهد شد.

هنوز نمی‌توان این سامانه را به طور قطعی جفت سیاهچاله‌ی در حال ادغام دانست. اما سیگنال‌های متفاوت نشری این نظریه را تایید می کنند که این دو سیاهچاله هر پنج سال به دور یکدیگر می‌چرخند و موادی که این دو را احاطه کرده‌اند نور ساطع می‌کنند.

دیوید اسکیمینوویچ نویسنده‌ی همکار طرح از دانشگاه کلمبیا در بیانیه‌ای اعلام کرد:

ما خوش‌شانس بودیم که به اطلاعات تلسکوپ گلکس دسترسی داشتیم. آرشیو اطلاعات گذشته‌ی گلکس را جستجو کردیم و دریافتیم اجسام مورد نظر ما شش مرتبه توسط تلسکوپ مشاهده شده بودند.

اطلاعات ماورای بنفش تلسکوپ هابل نیز نتایج دریافتی از گلکس را تایید کردند.

بر اساس مشاهدات، یکی از دو سیاهچاله اجسام بیشتری را به درون خود می‌بلعد. این سیاهچاله با سرعتی در حدود ۷ درصد سرعت نور در حال جا به جایی است که موجب تشعشع نور از آن می‌شود و درنتیجه سیاهچاله ظاهری بسیار درخشان دارد. اگر این سیاهچاله در موقعیت مکانی «ابر اورت» در قسمت خارجی منظومه‌ی شمسی قرار داشت، پنج سال طول می کشید تا یک چرخه‌ی کامل را به انجام رساند. جهت مقایسه‌ باید گفت، زمان یک دور چرخه کامل پلوتون در فاصله‌ای بسیار نزدیک‌تر اما همچنان در قسمت خارجی منظومه شمسی ۲۴۸ سال طول می کشد.

این اکتشاف ما را به هدف نهایی در اخترفیزیک نزدیک‌تر کرده است. چرا که یافتن سامانه‌ی دو سیاهچاله در حال ادغام، به ما در شناخت رازهای امواج گرانشی گریزان که گمان می‌رود در رخداد های نهایی و پرقدرتی چون ادغام سیاهچاله‌ها ایجاد می‌شوند، کمک خواهد کرد.

به هر حال تا آن موقع، این سامانه بهترین دید اجمالی را از پدیده‌ای که روزی در هستی معمول بوده است، به ما خواهد‌ داد.