همه آنچه باید درباره‌ی تلویزیون‌های ال‌سی‌دی 240 هرتز بدانید

به نظر می‌رسد که هر ساله محصولی برتر در حوزه‌ی تلویزیون‌های HDTV معرفی می‌شود که همه‌ی کارشناسان پیرامون آن به بحث و بررسی می‌نشینند و به هر محفلی از سایت‌های اینترنتی گرفته تا مجلات معتبر که سر می‌زنید با همان نام‌ها رو‌به‌رو می‌شوید. چند سال پیش تلویزیون‌هایی Full HD (1080p) نقل مجالس بود و سپس نوبت به تلویزیون‌های 120 هرتز رسید، محصولی که قرار بود از تیرگی حرکت تصاویر بکاهد و بر کیفیت تصاویر بیافزاید؛ همان فناوری که در اغلب تلویزیون‌های LCD به کار گرفته شده است. و حالا جدیدترین فناوری در این حوزه، ساخت تلویزیون‌های 240 هرتز است! محصولی که قرار است همان هدف نسل 120 هرتز را پیش بگیرد و با کیفیتی بیشتر آن را به سرانجام برساند.

درواقع آنچه که چشمان ما می‌بینند با آنچه تولیدکنندگان ادعا می‌کند، کاملاً متفاوت است. دیوید کاتزمایر، یکی از کارشناسان ویدئویی در سایت فناوری سی نت، چند مقاله‌ای پیرامون بحث و بررسی پنج مورد از تلویزیون‌های 240 هرتزی نوشته است.

«تلویزیون‌های LCD و پلاسماهای معمولی 60 هرتز، در هر ثانیه 60 مرتبه صفحه‌نمایش خود را رفرش می‌کنند. سرعتی که به اندازه کافی بالا است و می‌تواند از تصاویر ثابت متعدد در ذهن انسان، فیلم‌های زنده‌ روان بسازد. از طرفی اغلب منابع ویدئویی – فیلمی که روی لوح فشرده یا ویدئو قرار دارد– با سرعت 30 فریم در ثانیه ضبط شده‌اند و تلویزیون برای رسیدن به رقم 60 هرتز، هر فریم را دو بار تکرار می‌کند.»

برای بیشتر افراد به‌خصوص ما و آقای کاتزمایر دشوار است که دریابیم چگونه تلویزیونی با نرخ نمایش بیشتر در هر ثانیه، می‌تواند خروجی با کیفیت بالاتری داشته باشد. به همین خاطر به لابراتوآر آزمایش ویدئویی سایت cNet رفتیم و ساعت‌ها به تماشای ویدئویهای مختلف روی تلویزیون‌های 120 و 240 هرتز پرداختیم. البته تشخیص اینکه کدامیک تصاویر با کیفیت‌تری را نمایش می‌دهد کار دشواری است، همان‌طورکه تمیز دادن بین مدل‌های 60 و 120 هرتز خیلی سخت است.

برای اینکه این موضوع را بهتر متوجه شوید گریزی به قابلیت کاهش تیرگی (Motion-Blur) می‌زنیم. از نظر تئوری سرعت بیشتر در رفرش فریم‌ها روی صفحه‌نمایش موجب می‌شود تا نمایش تصاویر با روانی بالاتری همراه شده و تصاویری که با نرخ 24 فریم در ثانیه ضبط شده‌اند با کیفیت‌تر و روان‌تر به نظر برسند. البته با فعال‌کردن تنظیمات مربوطه در دستگاه می‌توانید به خوبی تأثیر آن را بر تصویر نهایی ببیند؛ اما در آزمایشاتی که روی تلویزیون‌های 120 و 240 هرتز صورت دادیم نتایج حاصله فرق چندانی با هم نمی‌کردند. یعنی تفاوتی بین روانی تلویزیون 120 هرتز و 240 هرتز وجود ندارد و در واقع تلویزیون 240 هرتز نه بدتر از 120 هرتز است و نه بهتر.

زمانی‌که نوبت بررسی قابلیت کاهش تیرگی می‌رسد، ازآنجاکه هر کس دارای قوه‌ی بینایی و درک تصویری ذهنی خاص خود است، می‌تواند نظر خود را در این رابطه داشته باشد. کاتزمایر در این باره می‌گوید:

برخی از تماشاچیان قادر به تشخیص تیرگی تصویر در نمایشگرهای LCD 60 هرتز هستند گرچه در تلویزیون‌های پلاسما به دلیل ماهیت تصویرسازی متفاوت با این مشکل مواجه نیستیم.

برای کاستن از تیرگی تصاویر در اغلب تلویزیون‌های LCD 120 هرتز از سامانه‌ای با عنوان MEMC استفاده می‌شود. MEMC یا تخمین و جبران حرکت، فناوری است که در آن فریم‌های جدیدی بین فریم‌های اصلی به وجود آمده و حرکت می‌کنند. یعنی براساس اطلاعات دو فریم قبل و بعد یک فریم میانی بصورت خودکار ایجاد می‌شود که ماحصل نهایی آن است که برای هر فریم اصلی یک فریم مجازی داریم که به افزایش کیفیت خروجی تصویر می‌انجامد.

ممکن است با خود فکر کنید که در یک تلویزیون 240 هرتز برای رسیدن به تصویر باکیفیت‌تر نهایی احتمالاً تصاویر بازهم دو برابر می‌شوند. اما متاسفیم، جریان کمی پیچیده‌تر از این حساب دو دوتاست. مشکل اینجا است که در واقع دو نوع تلویزیون 240 هرتز وجود دارد، یکی با موتور پردازش حقیقی تصاویر و دیگری بدون این قابلیت. بیایید به این دو نگاه اجمالی بیاندازیم:

• MEMC (فناوری تخمین و جبران حرکت): کمپانی‌های سونی و سامسونگ در ساخت تلویزیون‌های 240 هرتزی خود از چنین سامانه‌ای کمک گرفته‌اند. در این روش همان تعداد فریم تصاویری که در تلویزیون‌های 120 هرتز وجود داشت – و در بالا شرح آن رفت – دو برابر شده و با نرخ 240 فریم در ثانیه نمایش داده می‌شوند؛ یعنی در این روش برای هر فریم حقیقی سه فریم مجازی داریم.
• فناوری پویش (اسکن) نور زمینه (تأثیر 240): کمپانی‌های ال‌جی، توشیبا و ویزیو (Vizio) در تولید محصولات خود از فناوری پویش نور زمینه استفاده می‌کنند. در چنین تلویزیون‌هایی یک مرتبه از فناوری MEMC برای تبدیل تصاویر 60 به 120 هرتز بهره‌برداری شده و – به جای دو برابر کردن خروجی – در مرتبه بعد نور زمینه‌ای به صورت فلش‌مانند (روشن و خاموش‌های پیاپی) به تصویر 120 هرتز تابانده می‌شود تا خروجی نهایی 240 هرتز شود.

پس از بررسی محصولات متنوع از هر دو دسته‌ی بالا، کاتزمایر معتقد است که خروجی فناوری نخست – یعنی MEMC (تخمین و جبران حرکت) – قدری بهتر از فناوری پویش نور زمینه بوده و تیرگی حرکت در آن کمتر دیده می‌شود. صفحات نمایشی که از فناوری MEMC بهره می‌برند قادر به ارائه‌ی تصاویر 900 تا 1000 خطی هستند که به نسبه دارای وضوح نمایش بالاتری بوده و ماحصل آن با خروجی یک تلویزیون پلاسما برابری می‌کند.

در بازارهای جهانی تفاوت بهای تلویزیون‌های 120 هرتزی به نسل تازه‌تر 240 هرتز، چیزی بین 200 تا 400 دلار است که با توجه به عدم تفاوت چندانی که بین تصویر نهایی هر دو وجود دارد انتظار می‌رود این تفاوت قیمت تا یک سال آینده کم و کمتر شود، آنگاه است که خریدار می‌تواند برای خرید محصول برتر با فراغ بال بیشتری دست به جیب شود و هزینه‌ی تفاوت‌های بین این دو محصول را بپردازد.

پس پاسخ پرسش ابتدای مقاله‌مان - آیا تمامی این هزینه‌های کمرشکن تحقیق و توسعه و تولید این نسل تازه از نمایشگرها ماحصل متفاوتی را ارائه می‌کند یا خیر – منفی است! و به‌طور عینی مشاهدات آزمایشگاهی نشان می‌دهند که تلویزیون‌های 240 هرتز لزوماً از تیرگی حرکت تصاویر نمی‌کاهند. اما آنچه که در دنیای حقیقی معنی دارد طور دیگری است؛ و عموم خریداران با دیدن عدد 240Hz آن را مسلما 2 برابر بهتر از تلویزیون‌های 120 هرتز خواهند دانست، خوش به حال مدیران فروش این کمپانی‌ها!